Mijn FACTS-weekend met David Hasselhoff

“Hey, I’m an Old Skool kind of guy.”

Er was veel om David Hasselhoff te doen. In plaats van zijn komende blijde intrede op FACTS te bejubelen, werd volop kritiek geleverd op zijn vraagprijs voor de photoshoot. “55 EUR, wat denkt hij wel.”, “Schandalig”, “welke zot betaalt dat?”, alle diep overwogen argumenten, gedompeld in negativiteit, volgden elkaar op. Dat Sean Astin, de andere – hum hum – hoofdact, zo goed als dezelfde vraagprijs hanteerde vergat men dan strategisch. Er is nu eenmaal minder reden om jaloers te zijn op een mollige Hobbit.

Misschien waarschuw ik jullie, als vorm van elementaire beleefdheid, best op voorhand dat dit geen objectief artikel wordt. Wie zich niet durft bezondigen aan Hoffamania, of de jaren 80 geen warm hart toedraagt, leest best niet verder. Geen probleem, mijn artikel is niet voor jullie.

Wie mijn “David Hasselhoff Voor Dummies” heeft gelezen, kent het verhaal. Ik beschouw de acteur/zanger/entertainer/entrepreneur als een persoonlijke held en het symbool van mijn jeugdjaren. Hoewel ik niet van plan ben om op zaterdag naar FACTS af te zakken, stuurt zijn bezoek en de mogelijkheid tot een photoshoot dit in de war. Voor de eerste keer sinds de ICC-jaren kijk ik zelfs naar de beurs uit.

De photoshoot 

Ondanks de eerder gemelde kritiek staat er toch al een aardige rij mensen, grotendeels leeftijdsgenoten, te wachten. Tijdens het aanschuiven wordt deze ook steeds langer. Ik ga niet ontkennen dat de zenuwen nu stilaan door mijn lijf gieren. Stress of anticipatie, kies er maar ene uit, maar het zweet volgde. De rij begint te schuiven, steeds verder vooruit. Meer zweet. Hartkloppingen. Tot dat ultieme moment wanneer je door het gordijn stapt, je idool, groter dan je verwacht, ziet en de medewerker je prept voor het moment suprême.

Daar staat hij met die typische zelfzekere glimlach en uitgestoken hand op me te wachten.

Hoewel het mijn eerste shoot is, heb ik een idee van hoe het kan verlopen. Vrienden vertelden over sessies die amper een minuut duurden, en eigenlijk best als bandwerk mogen worden omschreven. Dat is buiten David Hasselhoff gerekend.

Daar staat hij met die typische zelfzekere glimlach en uitgestoken hand op me te wachten. Wanneer hij mijn Old Skool – shirt opmerkt, rolt zelfs een “Hey, I’m an old skool kind of guy” van zijn lippen. We schudden handen, armen rond elkaar, duim vooruit en klik. We schudden nog even de hand, en dan wordt je verwacht de shoot te verlaten en je foto op te halen.

Het resultaat van die shoot is best confronterend, en weinig flatteus. Daar naast die grootse mijnheer, ben ik dat? Ziet de wereld mij zo? Zichtbaar zenuwachtig en erger, door het zweten was mijn bril wat naar beneden gezakt. Nu kan ik er best om lachen, maar die eerste gevoelens waren er geen van fierheid. Gelukkig heb ik 2 uur later een Q & A om naar uit te kijken.

De Q & A

Een Q & A kan soms lelijk tegenvallen. Ik vrees het ergste als ik een glimp van de vorige gaste, True Blood – actrice Kristin Bauer, verveeld een overzicht van haar favoriete vegetarische gerechten hoor geven. “I love cheese”. Kind, ik ben oprecht blij voor jou.

Zoals het grote sterren betaamt, komt David Hasselhoff, in een Kung Fury jas, later aan. “Hello Belgium”.

Niet tevreden met een plaats achter de tafel, wandelt hij met de microfoon in de hand tussen de menigte. Hij is alles wat je van hem verwacht en meer. Nuchter? Hell no. Maar als een pro heeft hij de zaal in zijn handen, en wacht hij hoopvol op de hard questions.

Alleen heeft niemand er aan gedacht een goede te bedenken. Evergreens als Wat is je favoriete auto, welke is je favoriete aflevering, wat vond je leuker: Knight Rider of Baywatch en wat dacht je van het script toen je het eerst las passeren de revue. Enkel als iemand hem vraagt wat hem op het idee van zijn eerste lied bracht lichten zijn oogjes op. Een a capella versie van Looking For Freedom galmt door de zaal.

“I miss the 80s. I miss the magic of the 80ies.”

De ongeïnspireerde vragen geven hem de gelegenheid enkele persoonlijke mijmeringen of niets toe doende anekdotes, zoals over de Google Car, te delen. Je kunt er smalend over doen, of op hem neerkijken, maar wat hij zegt klinkt perfect logisch. “I miss the 80ies. I miss the magic of the 80ies.” Je hoort me niet tegenspreken.

“We have to laugh at our own stupid mistakes”. Even vergeet ik mijn bril. Hij heeft een punt als hij zegt dat wat echt telt is een goed voorbeeld voor je kinderen te zijn. Voor de rest moeten we onszelf maar entertainen.

Wanneer zijn assistente hem op de tijd wijst, richt hij zich nog even hoopvol tot het publiek “for one final question”. Een onverlaat durft het aan de überkritische vraag Was your watch on Knight Rider real voor een ogenrollende menigte uit te spuwen. Je ziet hem vol ongeloof kijken.

“Was my watch real? Of course not, it’s fake. It’s Hollywood.” Je zou voor minder naar de fles grijpen. Dit soort fans verdient niemand.

David Hasselhoff dus

Misschien blijf je met de vraag zitten of het allemaal een act is. Of hij al die aandacht waard is.

Maar vertel me, hoeveel sterren ken je die je een goed gevoel geven? Hoeveel sterren doen hun best om een glimlach op je gezicht te toveren met een foute videoclip? Hoeveel sterren zetten zichzelf graag te zeik?

Misschien kijk je op me neer, of verklaar je me gek. Het kan me eigenlijk totaal niet schelen. Die 55 EUR was het meer dan waard.

[sgmb id=”1″]