80sGeek ontdekt Cobra Kai (2018)

Ik pleit schuldig. Mea culpa. Wie het me heeft aangeraden krijgt gelijk. Tot nederigheid heb je me gedwongen.

Waarover ik het heb? Cobra Kai.

Lach maar. Het is terecht. Het heeft tot begin deze week geduurd voor ik, als zelfverklaarde 80’s kenner naar de televisiereeks Cobra Kai kijk. Riant te laat, want de serie is al ruim 2 jaar op YouTube te zien voor het naar streaminggigant Netflix verhuisde.

Waarom heeft het zo lang geduurd?

Ervaring leert me dat updates (JJ Abrams Star Wars), remakes (Fame), reboots (Ghostbusters), prequels (Alien Prometheus) en sequels (Rambo V) van klassieke films of series zelden het origineel benaderen. Het boezemt weinig vertrouwen in dat de zoveelste moderne interpretatie van een klassieker uit de jaren 80 het kijken waard is. Laat staan dat The Karate Kid (1984, John G. Avildsen) de nodige respect krijgt waar zelfs de drie sequels, de geflopte animatie reeks en de remake amper in slagen.

Cobra Kai is different

Soms wil je dat mensen gewoon zwijgen. Omdat het gezeur blijft duren, bekijk ik de eerste aflevering van het eerste seizoen. Die valt best mee, dus ik kijk er nog één. En nog één. Op het einde van de week heb ik er 2 seizoenen doorgejaagd. Een goede reeks? Zonder twijfel. Verslavend? Absoluut. Trouw aan het origineel? Het is beter.

Cobra Kai is de perfecte mix van wat de originele film zo genietbaar maakt, met de dramatische verteltechnieken die moderne series uit het streamingtijdperk kenmerken. Er zijn knipogen (een skeletkostuum met Halloween?) naar vroeger om de oudere kijkers te plezieren, goedkope tienerdrama om de jongeren aan het scherm te kluisteren en een hoog genoeg tempo om de verhaallijnen bij elkaar te houden. Niet dat het verhaal bijster origineel is. Alles komt, net als in 1984, neer op de tweestrijd tussen Daniel LaRusso (Ralph Macchio) versus Johnny Lawrence (William Zabka). Alleen staat de irritant en hypocriete LaRusso niet langer centraal, maar beheerst de aan lager wal geraakte Lawrence de plot. Het is een geniale en gedurfde zet.

Het verhaal van Johnny Lawrence is de grootste reden waarom Cobra Kai scoort. William Zabka smijt zich in zijn rol. Niet langer speelt hij de typische jaloerse bullenbak zonder diepgang. De Johnny Lawrence in Cobra Kai is een dronkaard zonder toekomst die over eerder ongezien meedogen beschikt om enkele verstoten jongeren terug zelfvertrouwen te geven. Op zijn archaïsche, maar ontwapende manier. Met deze Johnny Lawrence wil je op café een pint drinken, en tot diep in de nacht over het leven filosoferen.

Strike First, Strike Hard, No Mercy

Het brengt me een zalig gevoel als een televisiereeks zo goed alle belangrijke hokjes aanvinkt. Misschien voel ik me te schuldig over het lange wachten met kijken dat ik hier met clichés en boutades gooi?

Nu is het vooral uitkijken naar seizoen 3 waar – vingers gekruist – hun oude vlam Ali Mills, gespeeld door Elisabeth Shue, haar opwachting maakt. Als de films Cocktail (1988, Roger Donaldson) en Adventures in Babysitting (1987, Chris Columbus) ons iets hebben geleerd, is dat het leven er veel mooier uitziet met Elisbeth Shue er in.

Seizoen 3 van Cobra Kai verschijnt op 8 januari 2021. Ook een vierde seizoen is aangekondigd. Banzai.

[sgmb id=1]