80sGeek, gast in Jan Pier Pol (Focus WTV)

Daar sta ik dan. Met mijn hoofd op televisie. Zichtbaar ongemakkelijk.

Mezelf zien is confronterend. Je ziet fouten. Had ik dit maar gezegd. Dat komt er verkeerd uit. Waarom tonen ze dat niet? Kom ik echt zo belerend over?

Maar laat me even het verhaal van deze reportage vertellen en alles in context plaatsen.

“Axel Watteeuw is zot. Maar hij is onschadelijk.” – Lectrr

De opbouw

Alles begint met een mail van Steven “Lectrr” Degryse. Hij legt uit dat hij als BV gecontacteerd werd door de West-Vlaamse televisiezender Focus WTV om mensen uit zijn regio dat hij bewondert op een shortlist te plaatsen. Ik hoef dan niet verbaasd te zijn als de programmamakers mij contacteren. Ik onthoud hieruit enkel dat hij me bewondert.

Een week nadien krijg ik via Instagram een bericht van Ann-Sofie Sabbe, nieuwsanker bij Focus WTV, met de vraag of ik contact wil opnemen. Een afspraak wordt gemaakt voor een voorbereidend gesprek voor deelname aan – het voor mij onbekende – Jan Pier Pol. Thuis wordt het voorstel door mijn kinderen met gejuich ontvangen. Ook mijn echtgenote vindt het een compliment.

Om de term geek beter te duiden toon ik Ann-Sofie tijdens haar bezoek de mancave. Ja, dat is de eerste keer even schrikken. Alleen moet het om alles optimaal in beeld te krijgen wat beter geordend worden. Daar geef ik ze geen ongelijk in. De cave is een stort.

De opnames

Een volle werkdag komt de crew van Focus WTV bij me thuis filmen. De vriendelijk crew bestaat uit een cameraman, een geluidstechnicus en de presentatrice zelf. Het blijken sympathieke mensen te zijn die alles rustig en onder controle houden. Wat nodig is, want de ster van de reportage heeft plankenkoorts.

Als Ann-Sofie me een vraag stelt moet ik het antwoord formuleren waar de vraag in herhaald wordt. Waarom houd je van de jaren 80? wordt dan gevolgd door Ik houd van de jaren 80 omdat het de leukste herinneringen uit mijn kindertijd bevat. Dat is wennen. Meteen wordt voor mij duidelijk dat ik niet adrem genoeg ben om steeds een vlot antwoord te geven. Laat me schrijven en ik creëer magie. Gooi een camera in mijn gezicht en ik klap toe.

Laat me schrijven en ik creëer magie. Gooi een camera in mijn gezicht en ik klap toe.

Het duurt een hele tijd voor ik enigszins op mijn gemak ben. Als ik kan vertellen over Action Force, mijn eerste bioscoopbezoeken en de invloed van The Empire Strikes Back (1980, George Lucas) op mijn geek zijn bloei ik open. Even let ik dan niet meer op mijn stem, tongval en lichaamshouding. Dan trek ik de buik niet in.

Eindigen doen we met het filmen hoe ik door de straat wandel, want zo sluiten ze hun reportages af. Klinkt makkelijk, maar is het hoegenaamd niet. Moet ik met de armen zwaaien? Marcheren? Fluiten? Doe gewoon, roepen ze me van de overkant van de straat toe.

Nadat de rook om je hoofd is verdwenen

Op 29 oktober kan ik de reportage online bekijken. Een dag later verschijnt het op de regionale televisie. In een hotelkamer in Rotterdam bekijken we ze samen op mijn smartphone.

Mijn echtgenote is al blij dat ik mezelf niet belachelijk heb gemaakt. Mijn kinderen schamen zich niet. Tv-anker Ann-Sofie Sabbe beloofde een sobere, respectvolle reportage en dat is het geworden. Een oude vriend van me werd ooit door de ploeg van Paul Jambers geïnterviewd en de resultaten waren minder vleiend.

Mijn echtgenote is al blij dat ik mezelf niet belachelijk heb gemaakt.

Is alles even geslaagd? Eigenlijk mocht er best wat meer nadruk op mijn passie voor de jaren 80 worden geplaatst. Steven accentueert dat in zijn inleiding. Het bouwen van taferelen met speelgoed is slechts één van mijn vele hobby’s. Ik schaam me er niet voor, en ik begrijp dat het kleurrijke televisie maakt.

Ontevreden ben ik niet. De reacties zijn over het algemeen positief en mijn verzameling oogt bijzonder mooi op scherm. De Action Force Roboskull ziet er beter uit dan in mijn cave.

Maar wat me supertrots maakt om aan deze reportage te hebben deelgenomen, is dat de crew er Never Gonna Give You Up van Rick Astley heeft ingelast. Dat nummer vormt de basis van mijn vriendschap met de cartoonist. Dankzij Jan Pier Pol lap ik Steven de ultieme Rickroll.

[sgmb id=”1″]