Misschien herinner je het je nog? De titel geeft het weg. Twee jaar geleden verspreidde ik het heugelijk nieuws dat ik een boek over de jaren 80 en over het opgroeien in de jaren 80 schrijf. Dit op vraag van Don Bonte, een toonaangevende uitgever uit mijn regio. Trots beloofde ik je regelmatig een update te geven over hoe het schrijven verloopt.
F**k Covid. Het is een inkopper maar f**k Covid. Alle plaatselijke archieven sluiten, of hanteren quasi onmogelijke tijdstippen om er de documenten te raadplegen. Mensen bezoeken en interviewen zijn moeilijk tot niet evident in te plannen. Dan zwijg ik over de invloed van dit nieuwe normaal op je eigen psyche, en de verwarring rond de onduidelijke, officiële communicatie die onze regering(en) ons dagelijks voorschotelen. Waarmee ik mijn gemakkelijkste excuus onmiddellijk gebruik. Want het is niet alleen dat natuurlijk.
Update aka Bericht van Algemeen Nut
Hoe logisch het ook klinkt, het gieten van je eigen verhaal in een boek is een helletocht. Ondertussen sta ik al 2 jaar ver en telkens de finish in zicht komt zie schuift die op. Waarom? Om alles beter te duiden leg ik even mijn schrijfproces uit.
- Op de meest ongelegen momenten overvalt een golf van inspiratie me. Dat kan in bed voor het slapen zijn, of rijdend in de auto. Die probeer ik dan zo snel mogelijk op een kattenbelletje te schrijven (bed) of zo goed mogelijk te onthouden (auto).
- Eenmaal de stapel in potlood geschreven tekst te hoog wordt ga ik over tot het in het net schrijven, en ik benadruk schrijven, van een doorlopend tekst. Ondertussen liggen er 8 notebooks op mijn bureau, elk gericht tot een specifiek hoofdstuk.
- Die tekst wordt in een volgende fase gedigitaliseerd. Als je snel kan tikken vlot dat lekker.
- De afgewerkte digitale hoofdstukken print ik uit en – potlood in de hand – herlees ik. Links en rechts plaats ik er wat aantekeningen bij, waardoor het opnieuw op een kladversie gaat lijken.
- Ondertussen liggen er dus op het bureau een stapel notebooks en een stapel uitgeprinte en bewerkte documenten, en staat een digitale draft op harde schijf. Dit laatste klokt voorlopig op ongeveer 54000 woorden af.
- Het proces hierboven herhaalt zich.
Soms heb ik het gevoel dat ik mijn eigen ergste vijand ben. Ik ben nooit echt tevreden over wat ik schrijf. Sta ik er te dicht bij, en blijf ik gefixeerd op de inhoud? Ergens wil je de meest accurate versie schrijven van gebeurtenissen die ondertussen 40 jaar geleden zijn. Is er een punt dat je moet stoppen met herwerken en (eindelijk) tevreden zijn met je werk?
Afsluiten doen we met een positieve noot. De interviews voelen goed aan en geven cachot aan de inhoud. Het fotomateriaal aangeleverd door een professionele en begeesterde fotografe is top. Dito voor de artwork en toyphotography van collega verzamelaars. Daar zal het dus niet aan liggen.
Meer updates nodig?