Avonturen in Artist Alley – een laattijdig facts 2018 verhaal

Ik besef het wel. Ik ben een maand te laat met dit verslag. Facts 2018 dateert van 29 en 30 september 2018. Het blijkt nu eenmaal moeilijk om mijn gevoelens te verwoorden. Leest u het dan maar alsof u het artikel net ontdekt heeft, en het reeds een maand op mijn blog staat.

Tevens moest ik de keuze maken tussen vrijheid van meningsuiting of censuur. Want ook al is elk woord waarheidsgetrouw, vrees ik op juridische vergelding van een welbepaalde cartoonist.

[su_quote cite=”Obi-Wan Kenobi “]Artist Alley. You will never find a more wretched hive of scum and villainy. We must be cautious.[/su_quote]

Lectrr op zaterdag

Daar zit hij dan. Moederziel alleen, zich zichtbaar vervelend. Geen fans die voor een tekening aanschuiven. Na jaren mensen bedotten met zijn gebruikelijke vaarwel van de beurswereld, neemt niemand hem nog serieus. De hofnar van de Vlaamse Cartoonwereld. Wie gelooft deze man nog?

Als een pasja kijkt hij op de voorbijgangers neer. Hij is niet vriendelijk, is sarcastisch en is vooral grofgebekt. Iets wat de organisatie ook niet is ontgaan. Ze laten hem nog slechts één dag komen. Uit traditie. Iedereen kan immers met de overstock van Hara Kiwi leuren.

Tegen beter weten in besluit ik wat van hem te kopen. Standaard vraagt hij wat hij op de binnenflap mag tekenen. Hij kijkt me amper aan. Iets vrolijk voor mijn kinderen? Ik beklaag onmiddellijk mijn antwoord.

Een duivelse glimlach verschijnt op zijn lippen en hij gaat aan het werk. Het verbaast me dat hij amper moet nadenken alvorens te tekenen. De inkt vloeit uit zijn pen. Ondertussen vindt hij de tijd zijn eigen verwezenlijkingen te verbloemen en zijn enige bezoeker te beledigen.

Aan een hoog tempo werkt hij de kindvriendelijke tekening af. Trots toont hij het me. Mooi is het niet. Ontrokken van enige pointe getuigt het resultaat van een diepgewortelde perversiteit en afkeer voor alle fatsoen. Kindvriendelijk? In Turkije zou hij er de doodstraf voor krijgen, onder goedkeuring en luid applaus van Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.

Grijnzend om mijn afkerende blik neemt hij gretig mijn centen aan. Ik mag beschikken. Tot de volgende.

https://www.instagram.com/p/BoT5mAKn2DX/?taken-by=80sgeek_blog

Jérôme Alquié op zondag

Op zondag besluit ik eindelijk bij Jérôme Alquié aan te schuiven. Elk editie blijf ik stiekem naar zijn art turen, maar nooit durf ik hem aan te spreken. Maar dit jaar is anders. Dit jaar wil ik mijn eigen Alquié.

Bonjour, comment ça va. De tekenaar blijkt een complete tegenpool van Lectrr te zijn. Hij geeft mij oprecht het gevoel welkom te zijn. Gaat echt talent gepaard met bescheidenheid en professionalisme?

Ik vraag beleefd als hij Albator op A3 wil vereeuwigen. Misschien kan Queen Emeraldas er bij. Omdat hij maar één personage per tekening toelaat plan ik in gedachten een commissie voor volgend jaar.

Het is fantastisch om Jérôme aan het werk te zien. Hij geniet zichtbaar van zijn job. Lijntje per lijntje zie ik een jeugdheld verschijnen. Ik moet spontaan glimlachen, en vergeet de barre nasmaak van de dag voordien.

Ondertussen sla ik een praatje met zijn assistent. We hebben het over de gloriejaren van Club Dorothée en de anime dat ze ons leerden kennen. Albator, Goldorak, Capitaine Flam, Ulysees 31, Cobra, … Hij toont me enkele mappen met prints van Jérôme waar die personages terug te vinden zijn. Ah, waarom niet. Ik schaf er enkele aan.

Het tekenwerk op Albator gaat de laatste fase in. Voor een kleine meerprijs laat ik het inkaderen. Dat doet de vriendelijke trouwens man zelf. Uit vriendelijkheid tekent hij Queen Emeraldas op de achterkant van het kader. Gesigneerd. For Axel. Op het randje van complete idolatrie bedank ik hem uitvoerig.

Ik ben een gelukkig man. Mijn glimlach gaat er die dag niet meer af. De volgende editie sta ik hier weer.

[sgmb id=”1″]

https://www.instagram.com/p/BoYa9AHBXlj/?taken-by=80sgeek_blog