A closer look however doet mij beseffen dat het vintage 80ies gehalte van deze werken niet kan ontkend worden. Het soort 80ies van truckers, kitscherige landschappen en jagers, welteverstaan. What’s not to like?
De landschappen van Bob Ross
Als mijn eerstgeborene mij vorige week een reeks ‘kunstwerken’ van Bob Ross onder de neus schuift met de woorden ‘Kijk papa, dat zie ik nu eens écht graag! Zo mooi!’, is mijn natuurlijke reflex de ontervingsprocedure per direct op te starten.
A closer look however doet mij beseffen dat het vintage 80ies gehalte van deze werken niet kan ontkend worden. Het soort 80ies van truckers, kitscherige landschappen en jagers, welteverstaan. What’s not to like?
Wie is Bob Ross?
Robert ‘Bob’ Ross wordt geboren in Florida in 1942. Tijdens zijn legerdienst ontdekt hij zijn artistieke talent – in het leger tijd genoeg om op introspectie te gaan, je kan niet de ganse dag de koer vegen – en besluit hij een kunstopleiding te volgen.
Nu ja, tot kunst heeft dat jammer genoeg nooit geleid. Wel tot een eigen stijl van kitsch: fastfoodpaintings. In minder dan een half uur schildert hij het schildersdoek gevuld met taferelen uit de natuur zoals een bergpartij, diverse watervallen, een donker woud of een groene weide met een half vervallen schuurtje. Oordeel vooral zelf.
Hij demonstreert zijn kunnen overal te lande, en creëert een buzz voor zijn ‘werk’. Het wordt zo populair, dat hij zowaar een televisie-show op poten zet waarin hij zijn kunnen demonstreert. The Joy of Painting loopt van 1982 tot aan zijn dood in 1995. Ook is het succes te danken aan zijn opvallende persoonlijkheid. En zijn kapsel.
Hij zit boordevol vriendelijke, aforistische uitspraken. Zo duidt hij een boompje dat hij zojuist heeft geschilderd bij voorkeur aan als een happy little tree. Het boompje is echter pas écht vrolijk als Ross er nog een boompje naast schildert, immers: even a tree should have a friend. Ook wolkjes hebben volgens Ross vrienden nodig. We genieten van zijn poëzie op- en naast het doek.
Don’t Touch the Hair
Door zijn eigenzinnigheid wordt Bob Ross een cult-persoonlijkheid. Dat veel kijkers zijn programma gebruiken om te ontspannen of in slaap te vallen, lijkt hem niet te deren.
Het verhaal van Bob eindigt op 4 juli 1995 toen hij op amper 52-jarige leeftijd komt te overlijden. Gelukkig laat hij ons zijn schilderijen na. Een eindeloze bron van inspiratie, en een freeze-frame van de jaren ’80. Of toch van een bepaalde dimensie van de jaren ’80…
[sgmb id=1]