Een reboot?
Tja, het is de eerste term die in me opspringt. Het klinkt gewichtig en aanlokkelijk voor lezers. Ik verwacht hier dan ook een stormvloed aan clicks.
Voor de nieuwe lezers leg ik het graag nog even uit. In Daar Zit 80’s Muziek in geef ik kort wat mijmeringen over een album uit de jaren 80. Meer is er niet aan. Natuurlijk kunnen de foto’s beter. Wat je zelf doet, doe je meestal minder goed. Maar ik weiger ze van het internet te halen.
Green – R.E.M. (1988)
Tijdens het beluisteren van Green komt het allemaal terug. Als tiener had ik een grondige hekel aan R.E.M., Michael Stipe en de hippie muziek die ze brengen. Ik erken dat ze een horde fans hebben en dat ze menig festival hebben platgespeeld. Ik begrijp dat hun liedjes luidkeels door dronken pubers werden meegebruld op de plaatselijke CHIRO-fuif. Maar driewerf neen, Green komt de CD-speler niet meer in. Nu ga ik mijn oren met eau de javel spoelen.
Favoriete nummer: De inleidende gitaarriff van Stand geeft mij even hoop. Tot Stipe aan het kwelen gaat.
Roy Orbison – Roy Orbison and Friends: A Black and White Night (1988)
In 1985 maakte ik een overgang naar de betere muziek. De televisieregistratie van A Black & White Night kwam daarom op een ideaal moment. Roy Orbison was net aan een ijzersterke comeback bezig. Hij maakte deel uit van de Traveling Wilburys en werkte samen met muzikale grootheden als U2 en Elvis Costello.
Bruce Springsteen, k.d. Lang, Elvis Costello, T Bone Burnett, Tom Waits, Lyle Lovett, Jackson Browne, Bonnie Raitt, Jennifer Warnes, … Als er betere begeleidingsbands bestaan, hoor ik het graag.
Roy Orbison behoort tot de muzikanten die ik als kind met de paplepel kreeg ingegeven. De Best Of – cassette lag nooit ver van de stereo. Oh, Pretty Woman, It’s Over, Only The Lonely en Crying kan ik zelfs nu nog meezingen. Dum-dumb-dummy doo-wah. Ik ben er niet rouwig om. Het blijft fantastische muziek.
Favoriete nummer: De grote finale met Oh Pretty Woman is één grote jamsessie waar geen einde aan mag komen.
Sheffield Steel – Joe Cocker (1982)
Goed ken ik het palmares van Joe Cocker niet. Buiten zijn klassiekers die iedereen zo goed als beu gehoord is, doet de man me weinig. Deze cd kocht ik omdat ze goedkoop was en het in de jaren 80 werd gemaakt.
Maar, ze valt beter mee dan verwacht. Zijn stem leent zich volgens mij goed tot nummers waar het tempo hoger ligt. Het klinkt dan iets minder bezopen.
Favoriete nummer: Look What You’ve Done.
Billy Joel – Storm Front (1989)
Ik vrees dat ik een ongelooflijke blunder heb begaan. Ik geef het toe. Billy Joel zag ik steeds als een Elton John kloon. Neen dus. Blijkt dat zijn betere nummers niet zijn grijsgedraaide singles zijn. Je bent nooit te oud om te leren.
Daarom was een inhaalbeweging noodzakelijk, en kocht ik bij Bonte een paar van zijn albums. Storm Front is omwille van zijn overgeproduceerde klanken niet mijn favoriet, maar het herbergt wel enkele juweeltjes.
Favoriete nummer: Leningrad.
[sgmb id=1]