Daar Zit 80’s Muziek in – Genesis, de pater en de kale hobbit

Welkom bij een gloednieuwe aflevering van Daar Zit 80’s Muziek In, waar we samen grasduinen in het grote aanbod muziek uit de jaren 80.

Mooie titel, niet? Misschien een kort woordje uitleg voor ik met de reviews van start ga. Lees nog even de titel van het stuk. Genesis slaat op de band. I Can’t Dance en Jesus He Knows Me ken je ongetwijfeld. De pater is Peter Gabriel, oorspronkelijke zanger van Genesis, en de kale hobbit is de drummende nozem die de fakkel van hem overnam. Je raadt het, Phil Collins.

Ik heb een vreemde relatie met Genesis. Verwoed onderneem ik pogingen om hun muziek goed te vinden. Dat lukt soms. Maar omdat ik een gloeiende hekel heb aan de publieke persoon Phil Collins, start ik steeds met enige weerzin. Het is sterker dan mezelf. Muzikaal is mijn oordeel gematigder, want de drummer heeft meer talent dat zijn kleine frame doet vermoeden.

Soit, we verdiepen ons even in enkele albums van hun hand. Niet te diep natuurlijk, anders verdrinken we.

Genesis – Genesis (1983)

De gelijknamige Genesis is puur 80’s met een nadruk op de drumcomputer, synthesizer en vervormde stem. Voortgaand op het eerste nummer, Mama, ben ik geneigd dit album positief te omschrijven. Helaas, er volgen nog 8 andere nummers.

Favoriete nummer: Mama. Magisch. Magistraal.

So – Peter Gabriel (1986)

Met ouder worden ga je muziek anders beluisteren. Weg is de vooringenomenheid, en in de plaats komt een volwassener waardering van het werk van de artiest. Behalve als het om Peter Gabriel gaat.

Durf niet beweren dat ik geen positief woord voor het album heb. So is de perfecte remedie tegen insomnia. Zet de koptelefoon op en ik garandeer je dat je het einde van het album niet haalt. 9 artsen op 10 raden het aan.

Favoriete nummer: Big Time. Een doorslagje van Sledgehammer misschien, maar het klinkt beter.

Genesis – Invisble Touch (1986)

Het album dat teerde op de videoclip van en drumsolo in Land of Confusion. Terecht trouwens, want een clip releasen vol Spitting Image was een geniale zet.

Helaas bevat Invisible Touch hun meest verwerpelijke nummer. Het gelijknamige Invisible Touch is de etterende zweer op de arm, de dampende beerput onder het huis. Telkens ik het hoor zie ik Phil Collins stampend met de voeten, microfoon in de hand en schouders heen en weer bewegend alsof hij een elliptische aanval krijgt.

Favoriete nummer: Land of Confusion. Ja, ook ik houd van de clip.

Phil Collins – Face Value (1981)

“Just Because You Sell Lots Of Records, It Doesn’t Mean To Say You’re Any Good. Look At Phil Collins.” (Noel Gallagher)

Favoriete nummer: In The Air Tonight. Geroemd om zijn drumsolo, hoewel het er amper in voorkomt. In The Air Tonight staat voor mij gelijk aan Miami Vice, aan Sonny en Ricardo cool as a cucumbre in de flitse sportwagen.

Phil Collins – No Jacket Required (1985)

Iets beter dan Face Value. Sussudio, Don’t Lose My Number en One More Night zijn perfecte popnummers en getuigen van zijn talent als songwriter. Het is evenwel geen excuus voor de andere *humhum* goudklompjes.

Ach, nog eentje om af te leren. “I’ll do one eventually as life’s too short and none of us is getting any younger. I’d like to make one while I still look good and before I look like Phil Collins, which, eventually, I will.” (Noel Gallagher)

Favoriete nummer: One More Night. Een valse trage en hoogstwaarschijnlijk mijn favoriete Collins – nummer. Hoewel de titel aanlokkelijk klinkt, zeg ik beleefd neen.