Het wordt steeds moeilijker om een goede inleiding te schrijven. Neem nu deze blogpost met korte beschrijvingen van nieuwe cd’s. Om het mezelf makkelijk te maken kan ik de tekst van het eerdere en gelijkaardige artikel nemen. Het getuigt niet echt van spitsvondigheid, maar creativiteit is overroepen. Het leidt amper tot een influx van nieuwe lezers. Daarvoor heb je een sterke clickbait titel nodig.
Wat kun ik dan doen? Beschrijf ik de handeling hoe ik de schijf in mijn discman klikt? Hoe ik de iets te klein gekochte koptelefoon op de oren plaats? Met een selfie misschien? #musiclover #influencer #awesomeblogger
Neen, geen van bovenstaande.
Cuts Both Ways – Gloria Estefan (1989)
Ken je dat stemmetje in je hoofd dat je waarschuwt wanneer je een foute beslissing gaat nemen? Die schreeuwde moord en brand toen ik deze CD in handen nam. Glora f’n Estefan. Waarom ik het uiteindelijk kocht? Het kostte maar 2 EUR bij Bontes. Goedkoper dan een handje M&M’s in de foyer van de Kinepolis.
Maar laat ik positief blijven. Gloria Estefan bracht best leuke nummers uit toen ze nog met Miami Sound Machine was gelinkt. Rhythm Is Gonna Get You of 1-2-3? Die uptempo dansnummers klinken met hun nadruk op synthesizers heel 80’s en blijven dansbaar. Op Cuts Both Ways hoor je daar nog flarden van. Maar die afgrijselijke ballads? Ugh. Daar maken we geen woorden aan vuil.
Persoonlijke favoriet: Oye Mi Canto, om toch maar iets te kiezen.
Who’s That Girl Original Motion Picture Soundtrack – Madonna (1987)
Gekocht tijdens hetzelfde bezoek als bovenstaande. Ook het stemmetje liet terug van zich horen. Maar ik heb nu eenmaal een zwak voor de muziek van Madonna en het was de helft goedkoper dan Cuts Both Ways. Helaas bleek het dubbel zo slecht. Ergens kunnen we er een wijze les uit leren.
Persoonlijke favoriet: Causing a Commotion? Een parel op deze cd, maar een voetnoot in haar discografie.
Raw Like Sushi – Neneh Cherry (1989)
Ah, over Neneh Cherry geen kwaad woord. Meer, ik beschouw haar als trendsetter. Raw Like Sushi is een uitzonderlijk tijdsdocument uit een tijdperk waar een album op haar commerciële waarde werd afgerekend.
Naast de bekende singles krijg je een variatie van pop, rap, dance en vroege R&B voorgeschoteld. Omdat weinig nummers hetzelfde klinken, en het tempo voortdurend verandert, vraagt het enkele beluisteringen voor je het kan waarderen.
Persoonlijke favoriet: Buffalo Stance blijft uitermate genietbaar. Manchild trouwens ook.
Colour By Numbers – Culture Club (1983)
Culture Club zal wel eeuwig gekend blijven als de groep rond Boy George, de charismatische zanger dat zich met zijn androgeen uiterlijk liet opvallen. Maar vergeet niet dat achter het uitgekiende imago een artiest met een gouden stem schuilde. Luister met de ogen dicht. Boy George ademt soul uit.
Colour By Numbers heeft misschien die ene grote hit Do You Really Want to Hurt Me? niet, maar het is de enige album van de groep dat je echt wil hebben.
Persoonlijke favoriet: Church of the Poisened Mind.
Hunting High and Low – a-ha (1985)
De synth pop klinkt ontegensprekelijk 80’s, maar met de koptelefoon op en het licht gedimd kan ik er echt van genieten. In mijn Hits Of The 80’s schreef ik een stukje over a-ha. Je vindt het hier.
Persoonlijke favoriet: The Sun Always Shines on TV.
[sgmb id=”1″]