Waarom koopt een verzamelaar zoveel collectables of merchandise? Waar stapel je alles? Haal je alles uit de verpakking? Bewaar je alles tot in de eeuwigheid? Finaal, heeft het allemaal nog wel zin?
Vergeef me. Uit luiheid gebruik ik dezelfde inleiding telkens opnieuw. Als je een bepaalde leeftijd bereikt- voor mij is dat 50 jaar – sta je regelmatig stil bij het waarom van alles. Een heel belangrijke, en de katalysator van dit schrijven, is Waarom is mijn verzamelruimte tot een stort herleid gevolgd door waarom raak ik het stilaan beu.
In een 4-tal posts probeer ik bijgevolg mijn huidige malaise te verwoorden:
- De aanschaf
- Het bewaren en uitstallen
- Het uitpakken en de problematiek van de verpakking
- Een harde beslissing naar de toekomst toe
Boxes Everywhere
Wat zie ik als ik in mijn verzamelruimte of mancave rond me kijk? Stapels en stapels kartonnen verpakking. Waar de figuur of het voertuig nog netjes in rusten. Dan moet ik een beslissing nemen. Die is eenvoudig genoeg, maar niet zo evident als je zou denken. Haal ik ze eruit zodat ik het kan zien, of bewaar ik het op de steeds groter wordende stapel?
Het proces verloopt volgens opeenvolgende stappen. Eerst moet ik beslissen waarom ik de figuur uit de verpakking wil halen. Dat houdt in dat ik eerst een lange tijd naar de doos staar en me afvraag hoe het in mijn bezit kwam. Waarom heb ik het gekocht? Boeit het me nog? Waar wil ik het plaatsen? Heb ik er eigenlijk wel plaats voor? Als is die laatste vraag nooit doorslaggevend in het oorspronkelijke aankoopproces.
(De beslissing om uit te pakken) houdt in dat ik eerst een lange tijd naar de doos staar en me afvraag hoe het in mijn bezit kwam.
Eenmaal ik de beslissing neem om het item uit te stallen moet ik het uit zijn plastic (of karton) bevrijden. Hetgeen de zichzelf respecterende verzamelaar als unboxing omschrijft. To let it breathe. In het Engels klinkt alles nu eenmaal veel netter. Alsof we sommeliers zijn die een dure fles wijn openen.
Laat je niets wijsmaken. Hoe je de doos opent is niet onbelangrijk. Dat doe je met de nodige eerbied. Wie de doos wil sparen (meer daarover in de volgende blogpost) gebruikt een fijn breekmesje en een kniptang om de metalen draadjes (twisties) los te knippen. Wie ooit in een kookprogramma heeft gezien hoe ze vis fileren of overtollig vet van een stuk vlees snijden kan zich hier best wat bij voorstellen. Het is militair precisiewerk.
Wie het zich niet wil aantrekken sleurt het met het nodige geweld uit zijn plastic of kartonnen gevangenis. Op YouTube kan ik genieten als een vlogger het op deze brute manier doet. Al durf ik het zelf niet. Misschien omdat ik het item met mijn eigen centen heb betaald. Uiteindelijk maakt het in de meeste gevallen zelfs weinig uit. We maken onszelf veelal wijs dat een figuur meer waard is als het met zijn verpakking komt, maar eenmaal het geopend is verliest het toch wat van zijn waarde.
In the end
Eenmaal de figuur is uitgehaald, houd ik het even in de handen om het te bewonderen. Ik kan genieten van hoe de figuur is gemaakt, hoeveel detail er in (of niet) te zien is en in welke poses ik het kan plaatsen. Dan voel ik me terug kind. Soms ruik ik er nog ’s aan. Speelgoed, net als oude comics, heeft een onmiskenbare geur. Daarna vliegt het in de kast waar ik er verder geen oog meer voor heb en het tussen zijn soortgenoten stof verzamelt.