Waarom koopt een verzamelaar zoveel collectables of merchandise? Waar stapel je alles? Haal je alles uit de verpakking? Bewaar je alles tot in de eeuwigheid? Finaal, heeft het allemaal nog wel zin?
Voor ik van start ga vraag ik vergiffenis voor het gebruik van de titel van deze blogpost. Het is niet mijn bedoeling om afbreuk te doen aan het binnenkort te verschijnen literaire meesterwerk van “De Dostojewski van Amsterdam” Michael Minneboo, dat misschien dezelfde titel zal dragen. Maar met de noemer Dagboek van een verzamelaar dek ik de lading van wat hieronder volgt.
Als je een bepaalde leeftijd bereikt- voor mij is dat 50 jaar – sta je regelmatig stil bij het waarom van alles. Een heel belangrijke, en de katalysator van dit schrijven, is Waarom is mijn verzamelruimte tot een stort herleid gevolgd door waarom raak ik het stilaan beu.
In een 4-tal posts probeer ik bijgevolg mijn huidige malaise te verwoorden:
- De aanschaf
- Het bewaren en uitstallen
- Het uitpakken en de problematiek van de verpakking
- Een harde beslissing naar de toekomst toe
Boys and their toys
Van jong af aan ben ik gefascineerd door speelgoed, en de geschiedenis en productieproces errond. Als volwassene is dat nooit echt veranderd. Ik houd van speelgoed. Van plastic. Van pvc. Het heeft iets magisch. Er gaat geen dag voorbij of ik zoek online welke merchandise er bestaat. Via professionele sites tot Instagram tot de verkoopsites kijk ik met grote ogen naar wat in het verleden en in de komende toekomst wordt geproduceerd. Speelgoed is een passie.
Als een junkie wil ik mijn fix. Ik druk op de bestelknop en denk er verder niet meer over na.
Jammer genoeg blijft het niet bij snuisteren. Als je te lang naar de menukaart kijkt krijg je honger. Grote honger. Dan kietelt het om iets in pre-order te bestellen of rechtstreeks aan te kopen. Ongebreidelde passie kan ook een vloek zijn.
Een collega-verzamelaar gaf me ooit de gouden tip om een dag te wachten alvorens te bestellen of te kopen. Fantastische raad. Alleen volg ik ze amper. Als een junkie wil ik mijn fix. Ik druk op de bestelknop en denk er verder niet meer over na. Het verloopt veel te gemakkelijk.
De kater komt later
Bij rechtstreekse bestellingen gaat het snel. Ik krijg een seintje van het postkantoor en haal de doos op. Soms gebeurt het dat ik na het uithalen van het item er amper naar kijk en het ongeopend op de stapel leg. Ik heb het, en dat lijkt genoeg. Misschien neem ik er nog vlug een foto en plaats ik het online. Al verdwijnt die gusto meer en meer.
Pre-orders zijn een dubbeltje op hun kant. Enerzijds is het gemakkelijk om iets op voorhand te bestellen en achteraf te betalen. Zo ben ik zeker dat ik het in mijn bezit krijg. (Al ondervind ik op Amazon dat het plaatsen van een pre-order meestal geen garantie is.) Er is een online verkoper dat het me makkelijk maakt om alle pre-orders in één grote levering te bundelen. Helaas is de confrontatie met de bijhorende Blankenbergse (hoge) rekening behoorlijk ontnuchterend. Toch houdt het me nooit tegen.
Et maintenant?
Deze week sta ik regelmatig in mijn cave alles te bekijken. Zuchtend. Contemplerend. Wat bezielt me eigenlijk? Wat doe ik verkeerd? Een verzameling hoort je plezier te schenken, maar steeds meer lijkt het net andersom.
Welk verschil maakt het om hier duizend excuses te geven? De enige die in fout is is ikzelf. Tijd om alles in perspectief te plaatsen. Tijd voor een grote verandering.
Een verzameling hoort je plezier te schenken, maar steeds meer lijkt het net andersom.