Wat doet een verzamelaar met de verpakking van zijn collectables of verzamelobjecten? Waar stapel je alles? Heb je er ruimte voor? Finaal, heeft het allemaal wel zin?
Vergeef me. Uit luiheid gebruik ik dezelfde inleiding telkens opnieuw. Als je de vorige afleveringen hebt gelezen mag je deze alinea’s dus probleemloos overslaan. Onder de titel Hoe ver staan we? lees je nieuwe inhoud. Scrol maar. Wie nieuw is doet waar hij of zij goesting in heeft.
Als je een bepaalde leeftijd bereikt- voor mij is dat 50 jaar – sta je regelmatig stil bij het waarom van alles. Een heel belangrijke, en de katalysator van dit schrijven, is Waarom is mijn verzamelruimte tot een stort herleid gevolgd door waarom raak ik het stilaan beu.
In een 4-tal posts probeer ik bijgevolg mijn huidige malaise te verwoorden:
- De aanschaf
- Het bewaren en uitstallen
- Het uitpakken en de problematiek van de verpakking
- Een harde beslissing naar de toekomst toe
Hoe ver staan we?
In een overvolle ruimte naar de chaos kijken, geeft het niet altijd het beste gevoel. Maar het zet je wel aan om harde beslissingen te nemen. Beslissingen die ik eigenlijk al veel vroeger had moeten nemen.
Het impulsief koopgedrag lijkt enigszins onder controle. Niet dat ik me nooit meer laat gaan om iets te kopen waarvan ik me later afvraag waarom ik het heb gedaan. Voor mij is het ondertussen wel duidelijk dat ik niet alles hoef te kopen wat met de jaren 80 te maken heeft. Boeken over voetbal, brochures over tentoonstellingen, … het neemt allemaal teveel plaats in beslag.
Zo koop ik amper nog nieuwe lectuur. Er komt geen overdaad aan boeken en strips meer, tenzij – en dit is doorslaggevend – ik 100% zeker weet dat ik het zal lezen. De jaren dat ik bergen strips kon lezen zijn definitief voorbij. Dus moet ik mijn koopgedrag er ook maar naar aanpassen.
De bestellingen via Amazon liggen volledig stil. Daarin heeft het bedrijf me – onbedoeld – enorm geholpen. Door hun voorkeur om met het totaal incompetente leveringsbedrijf Coli Privé Belu te werken ben ik niet langer geneigd om online bij het grote bedrijf te bestellen. Hun service is barslecht en je weet op voorhand dat het verkeerd zal lopen. Lees er de talrijke negatieve online reviews maar op na. Alle pre-orders zijn bijgevolg geannuleerd. Als ik het echt wil koop ik het elders wel.
Wat is het verdict?
Wat houden we met zekerheid?
- Over Action Force is er nooit geen twijfel geweest;
- alles rond professioneel worstelen of wrestling (figuren, boeken, tijdschriften);
- alle Art of Movie en History of Toy boeken;
- Marvelfiguren gebaseerd op de pre-MCU films (de Bryan Singer en Sam Raimi-projecten) en persoonlijke favorieten uit de jaren 70 en 80 (the Defenders, X-Men en Marvel Universal Monsters);
- alle merchandise rond science fiction en anime uit de late jaren 70 en vroege jaren 80;
- selectief Star Wars materiaal;
- 20 shortboxen met comics (ROM, Spaceknight, Micronauts, alles van John Byrne, New Teen Titans van Wolfman en Perez, een zo goed als volledige reeks X-Mannen van Juniorpress, …);
- de betere trades en omnibussen;
- alle humoristische tijdschriften en boeken (zelfs die van Lectrr)
- digitale media (CD, DVD, Blu Ray en 4K) waarvan ik niet zeker ben dat het via streaming beschikbaar blijft. Wie bijvoorbeeld gelooft dat Spotify op lange termijn de rechten van alle muziek zal blijven houden maakt zichzelf iets wijs.
Het is wat het is!
Als je de lijst boven bekijkt, blijft er nog meer dan genoeg over. Ik noem het daarom downsizen met een halve focus. Dit betekent dat ik uitstal en houd wat me op dit ogenblik gelukkig maakt. Als de emotionele band is verdwenen, verdwijnen de items en zwier ik het online. Die click heb ik gemaakt. Ik ben gestopt met roken, met drinken en ik doe mijn uiterste best om suiker te minderen (en die laatste is een keiharde). Een verzamelverslaving kan ik dus ook wel bedwingen.
Het is de bedoeling dat ik uiteindelijk een 3/4 van mijn verzameling van de hand doe. Ik heb de ambitie niet om net als de Farao’s met al mijn gerief in een tombe te worden begraven. It’s only plastic. Toen mijn vader enkele jaren geleden overleed, had ik weken nodig om zijn appartement te legen. Het was volgepropt met boeken. Boeken in de woonkamer, de keuken, de slaapkamer. Je kon er geen voet verzetten zonder tegen een stapel boeken aan te stoten. De rekken puilden uit. De leggers waren gebogen. Daar had ik toen een les uit moeten leren.
“Het is de bedoeling dat ik uiteindelijk een 3/4 van mijn verzameling van de hand doe.“
Daarom plaats ik gaandeweg items van mijn verzameling op Vinted, waarvan je de link hier terugvindt. M’n winkeltje zal draaien, m’n financies nog veel meer. (@Madammen Met Een Bontjas, tekst en muziek Urbanus). Al is het vreemd dat deze inkomsten er even snel uitgaan via voor-mij-onbekende bestendige opdrachten naar de rekeningen van ZARA en Zalando. (vanavond slaap ik op de bank, red.)
Ik val misschien in herhaling, maar het voelt goed om dingen weg te doen. Het geeft rust. En ruimte. Vooral veel ruimte.
Wat ik niet kwijtraak geef ik weg aan het goede doel of aan mijn collega-verzamelaars (wat grotendeels al is gebeurd). De grote rommel dat echt niemand wil liquideer ik met de nodige trommelgeroffel via een weggeefactie op deze blog. Wie weet krijg je zo een stukje uit mijn verzameling.