Op een druilerige en regenachtige zaterdag passeer ik bij mijn favoriete Tweedehandswinkel in Brugge. Net als bij elk bezoek leef ik in de hoop (of waan) dat ik er nieuwe, spannende vondsten doe. Hoop doet leven, zoals de Vlaamse Frank Sinatra, Will Tura, het met zijn lyrische stem zingt.
Maar goed, mijn schijnbaar belangrijkste aankoop die dag is De Gouden Jaren van de Televisie. Boeken die ergens informatie of foto’s bevatten over de jaren 80 koop ik impulsief. Als ze niet te duur zijn tenminste.
De Gouden Jaren van de Televisie
Auteur: Jack Botermans, Wim van Grinsven
Uitgever: Uitgeverij Terra Lannoo
Identificatie: 144 pagina’s, 2006, EAN 9789058976154
Wie al eerder vergelijkbare boeken over de geschiedenis van televisie of speelgoed in zijn handen heeft gehad, kent het verhaal. Weinig tekst, veel foto’s willekeurig door elkaar gegooid in een semi-chronologische of thematische volgorde. De Gouden Jaren van de Televisie is in hetzelfde bedje ziek. Op zich heb ik daar geen probleem mee. Het boek pretendeert niet te zijn wat het niet aankondigt.
Opvallend is de liefde die de auteur heeft met de periode waarin hij is opgegroeid. De jaren ’50 tot ’70 worden met eerbied behandeld en het fotomateriaal is relevant. Eenmaal in de jaren ’80 en later belandt, voelt het allemaal als opgewarmde lauwe kost aan. Alleen jammer dat hij de kwaliteitscontrole heeft overgeslaan.
Tijdens het bladeren in het boek stoot ik op pagina 119. Gemakshalve plaats ik hier een foto.
Star Trek in de jaren 70 plaatsen is enigszins begrijpelijk. De herhalingen van de oorspronkelijke reeks werden toen op televisie getoond. Maar figuren van Star Trek: The Next Generation plaatsen om het stuk te duiden? Niet alleen start de serie pas vanaf 1987, de eerste figuren van Galoob volgen in 1988 (lees het artikel van Trekcore hier). Opvolger Playmates stort zich pas in 1992 op de licentie. Dat ik hier de eer van non-descripte licentie Star Trek moet verdedigen, toont aan hoe belangrijk ik research vind. Genoeg om me in een rant te ontsteken. Wat volgt heeft niets meer met de review te maken.
Kwaliteitscontrole loont
Research, research, research. Het is een vloek. Het is hemeltergend als iets verschijnt in een semi-journalistiek werk waar geen denkwerk aan te pas komt. Bloggers en vloggers op YouTube zijn de ergste soort. In hun niet aflatende zoektocht naar hits gooien ze snel een artikel of filmpje online en declameren ze informatie zonder enige redactie vooraf. Niemand die hen op hun plaats zet.
Zelf heb ik mijn les geleerd in 2013. Ik schreef toen in volle snelheid een artikel rond een schaalmodel van Terminator. In mijn onwetendheid plaats ik de naam Sam Winston in de tekst. Eenmaal gepubliceerd krijg ik diezelfde dag een vlammend antwoord van Kenny de Paepe. Dat het een schande is dat ik de naam van een grootmeester verkeerd schrijf. Dat zijn naam Stan Winston is. Jaren later durf ik hem nog steeds niet in de ogen kijken. Terecht, want hij had overschot van gelijk.
I’ll make you an offer you can’t refuse
Ik maak een afspraak met jullie. De lezer die in een toekomstig artikel een inhoudelijke fout spot en als eerste in de comments reageert, krijgt een 80sGeek pretpakket toegestuurd. No questions asked. Erewoord.
[sgmb id=1]