24,99 EUR. Dat is de kostprijs van de elpee van Licensed To Ill, het klassieke debuut van Beastie Boys, dat ik in de Media Markt Brugge zie liggen. Vierentwintig euro en vijfennegentig cent. Voor een elpee. Alstublieft. Ik kan me nog net aan het rek vasthouden voor ik duizelig wankel.
En het is niet enkel Media Markt dat ze aanbiedt. Ook in Fnac kan ik schijven kopen. Het wordt pas echt confronterend als je in Flying Tiger, niet meteen bekend als de hipste winkel, binnenstapt en je een ruime selectie ziet. Queen, Nirvana en The Who passen blijkbaar perfect bij de goedkope prullaria die ze aanbieden. Heeft Kurt Cobain hier zijn leven voor gegeven?
Hipsters en platen
Ik begrijp het echt niet. Wie houdt die markt staande? Hipsters? Die trendy landlopers schijnen niet te begrijpen dat terwijl ze nog zorgeloos in de kleine teen van hun papa leefden, mijn generatie vreugdevol de Compact Disc omarmde. Dit was de toekomst. De cd was handiger, en vooral compacter dan die logge zwarte schijven. De klank was superieur aan vinyl. Geen gekraak meer, mooi loepzuiver geluid, en je hoefde het niet te draaien om de andere kant te beluisteren.
Ik herinner me nog hoe blij ik was toen ik mijn eerste boombox, een zwarte Panasonic, cadeau kreeg. Na het beluisteren van mijn eerste cd, Eric Clapton Unplugged, wist ik genoeg. Mijn platenverzameling verdween definitief in een kartonnen doos. Veel exemplaren vonden enkele jaren geleden op de rommelmarkt hun weg naar nieuwe eigenaars.
Kijk, op mijn leeftijd wordt het sociaal aanvaard dat ik de nieuwste technologieën aan me laat voorbij gaan. Ik mag je al eens verdwaasd aankijken als je met vreemde termen gaat goochelen. Ik ken mijn plaats. Ergens biedt dat wel troost. Alleen begrijp ik niet waarom jonge mensen vrijwillig een stap terug nemen.
Het blijven mooie hoezen
Het wordt duidelijk dat ik het allemaal mooi kan verwoorden en overschot van gelijk heb. Maar helaas rust er ook een hypocriet kantje aan mijn betoog. In mijn verzameling pronken namelijk nog enkele elpees en singles. Ik vermeld er graag bij dat ik geen platendraaier bezit. Ik ben ook niet van plan er één te kopen.
Vinyl verzamel ik omdat ze voor mij een nostalgische charme uitstralen. Van sommige platen krijg ik het niet over mijn hart om ze weg te doen. Ze roepen herinneringen op. Dan is het ook altijd leuk als vrienden langskomen, en ik even met de hoes kan pronken. Het is een perfecte ijsbreker om ons te laten gaan aan geromantiseerde mijmeringen over ons verleden. Willen we er de soundtrack bij, dan leggen we de schijf op. De optische.
[sgmb id=1]
Een stap terug nemen? Zou ik niet zeggen. Ga je sporten, of muziek in de auto, maak je gebruik van je mp3 of spotify of nog een cdtje in de auto opleggen. Maar ‘s avonds thuis in een weekendje op je gemak kokkerellen ….. zalig, zwart vinyltje naar keuze opleggen. Genieten, kwaliteit tijd. De nieuwe generatie ontdekt gewoon. Wel spijtig van de massa reprints! Zoeken 2de hands of een rommelmarkt aflopen of op zondag een muziekbeurs afwandelen dat is veel toffer om de originele covers terug te vinden. Vinyl verzamelen is hetzelfde als een boekenkast vol met marvel comics . Elk zijn ding .
Safely blue
Ik begrijp de vergelijking niet met comics.
Het gaat over het concept ‘verzamelen’ niet het voorwerp
Het voorwerp comic is de laatste 90 jaar ongewijzigd gebleven. De inhoud past zich aan. Er is wel een digitale update. De evolutie gaat bijgevolg vooruit.
Het voorwerp muziekdrager gaat de andere richting uit, en dit op basis van een trend.
Vergelijk het met auto’s. Ik begrijp de voorliefde voor old-timers, maar ze rijden niet beter of sneller dan een nieuw model. De automobilist zal dat ook niet beweren.
Net zoals jij heb ik ook nog wel wat platen liggen, maar niets om ze mee af te spelen. Vorig jaar heel veel weggeven aan een vriend van me die een aantal platenspelers gekocht had en echt genoot van het geluid. Maar een paar heb ik toch gehouden, puur vanuit nostalgisch oogpunt.
Dat begrijp ik. Van een plaat kun je genieten zonder het te spelen. De covers ademen nostalgie uit.