Daar staat je dan. In een verloren hoek. Eenzaam en alleen. Half verscholen tussen de verkoop waren. Kleine Frogger. Wat is er met je gebeurd?
Eerst val je me niet op. Volledig authentiek ben je niet. Enkel je naambordje bovenaan toont me welk spel vroeger op je werd gespeeld. Waar kom je van? Stond je alleen in een cafe of samen met je vrienden in een Luna Park? Mocht je naast de grote Pac-Man staan? Misschien naast Galaga? Onderling stoefend wie het meeste geld verdiende.
Mis je je oud-collega’s? Misschien schrijven jullie af en toe een brief naar elkaar. Hallo Pac, groetjes, Frog. Bleep bleep. Kwaak kwaak.
Maar niet alleen het gebrek aan collega’s hebben een leegte in je PCB – board gelaten. Je grootste gemis is ongetwijfeld de spelers. Die zweterige handen sleurend aan joystick. Die voortdurend centjes in je gleufje dropten. Dat was je leven. De perfecte synergie van mens en machine.
Maar dan zie ik het. Het licht in je bovenkamer is uit. Je krijgt geen voeding meer. Je bent louter een pronkstuk in de winkel. Volledig afgeschreven. Je bent een relikwie van een lang vervlogen tijd.
Arme kast! Heb Frogger nooit in een speelhal gespeeld, maar redelijk vaak op m’n Atari 2600. Niet m’n favoriete spel, maar als kind was het wel leuk.
De moeilijkheidsgraad bij Frogger is ook niet te onderschatten. Het lijkt simpel, maar het is het totaal niet.
In lijn met de gevoelige tijden waarin we leven wil ik voortaan een trigger warning bij dit soort foto’s..;) Ze doen pijn.
Dennis, ik denk dat de titel de lading wel dekt.