Daar sta je dan op een zaterdagochtend aan een arcadekast van een vriend. Kies je voor het oude vertrouwde, een worstelspel, of ga je voor iets volledig nieuws? Op dit toestel staan zo’n 1000 (bij benadering en niet met de hand geteld) verschillende spellen. Keuzestress. Meestal verschijnt enkele seconden later het logo van WWF Wrestlefest op het scherm, maar vandaag voel ik me avontuurlijk. Het kietelt om G.I. Joe A real American Hero te spelen.
UPDATE 5/10/2021: In de digitale brievenbus zit een boze mail van de eigenaar van de arcadekast. Hij wijst me er fijntjes op dat er 3500 spellen op zijn toestel staan, en eist een rechtzetting.
G.I. Joe A Real American Hero Arcade Game
Uitgever: Konami
Datum: 1992
Type: 3rd person shooter
Aantal spelers: 4 (op een volledig uitgeruste officiële cabinet)
Na de essentiële en iconische begintune (tu tu tudu Yo Joe!) en het best geinige introductie filmpje, moet je een keuze maken uit 4 verschillende personages, Duke, Snake Eyes, Scarlett en Roadblock, om je spel te spelen. De verwachtingen liggen hoog, want je verwacht dat elk personage zijn eigen karakteristieke wapens kruisboog, machinegeweer, zwaard) hanteert en vechtstijl imiteert. Daarom is de keuze voor Snake Eyes evident. Want met Uzi’s schieten is cool. Gebruiken we het woord cool nog, of heb ik mezelf hier volledig gedateerd?
Soit, eenmaal Snake Eyes op het scherm verschijnt is het zonder Uzi. In zijn handen houdt hij een behoorlijk grote buisachtige constructie waaruit gekleurde sneeuwballen worden gevuurd. Het is enkel Roadblock die zijn vertrouwde zware machinegeweer zal gebruiken, en jammer genoeg ook met dezelfde fluorescerende kogels als zijn teamgenoten. Ook de tegenstanders schieten met gelijkaardige wapens de hemel vol kleurig vuurwerk terwijl je personage aan een vaste snelheid vooruit draaft. Dan dringt het tot me door dat het spel op de tekenfilmreeks is gebaseerd en niet op de superieure comics van Joe-peetvader Larry Hama.
Yo Joe?
Na een half uur spelen heb je het wel gehad. Eenmaal je de vijanden hebt gezien, wat in het ronde hebt geschoten en beseft dat verder spelen alleen maar van hetzelfde brengt is stoppen de enige logische keuze. Zelfs met een tweede speler blijft het hetzelfde spel. Je kunt elkaar niet eens afmaken, wat het klassieke Gauntlet zo’n meerwaarde geeft.
Verdict: G.I. Joe A Real American Hero Arcade Game is leuk om je even bezig te houden, maar het is hopeloos verouderd.
Tweede verdict: Back to WWF Wrestlefest.
Derde verdict: De gebundelde G.I. Joe – comics van Larry Hama worden zeer warm aanbevolen.
Ik heb erg veel plezier beleefd aan de GI Joe game die in de jaren 80 verscheen op de c64. Het lijkt me nog altijd veel amusanter dan deze arcade versie. Al zijn de graphics van de game die jij bespreekt wel superieur.
Het spel op de C64 werd trouwens ook gebruikt als Action Force spel.
En graphics maken een spel niet beter.