Mel Gibson in een Australische film? Logisch. Mel Gibson in een Australische film die zich afspeelt in de woestijn? Klinkt volledig plausibel. Mel Gibson in een Australische film die zich afspeelt in de woestijn zonder dat er een V8 Interceptor, gepimpte motors of psychopaten in stijlvolle lederen pakken in beeld komen?
Meer, in die Australische film die zich afspeelt in de woestijn zonder dat er een V8 Interceptor, gepimpte motors of psychopaten in stijlvolle lederen pakken in beeld komen, staat Mel Gibson zelfs – atypisch – sterk te acteren.
War, what is it good for?
We spreken 1981 als de Australische regisseur Peter Weir zijn oorlogsfilm Gallipoli afwerkt. Een pure oorlogsfilm pur sang is het echter niet. Integendeel. Gallipoli toont een stuk Australische geschiedenis over hoe de Eerste Wereldoorlog (1914 – 1918) jonge mensen van hun thuisland en toekomst berooft. Maar eerst, wat historische context.
Wat doen Australiërs uperhaupt in een verre oorlog aan de andere kant van de wereld? Kort gezegd, de Australische soldaten vechten een Britse oorlog. In 1915 maakt Australië deel uit van de Britse Commonwealth, een politieke unie dat de Britse koning George VI als hoofd ziet.
All the Young Dudes
Gallipoli volgt het verhaal van 2 vrienden, Archie Hamilton (Mark Lee) en Frank Dunne (Mel Gibson), die zich vol hoop en jeugdig enthousiasme als soldaat voor de Grote Oorlog inschrijven. Naar het einde van de film toe wordt pijnlijk duidelijk dat hun romantisch beeld van de oorlog weinig met de realiteit strookt.
Oxygene
De soundtrack wordt hoofdzakelijk verzorgd door componist Brian May, dezelfde man die Mad Max (1979, George Miller) van muziek voorzag. Ik benadruk hoofdzakelijk, want regisseur Peter Weir schuift de traditionele manier van werken aan de kant.
Om de vele loopscènes in de uitgestrekte Australische woestijn zo episch mogelijk te maken, gebruikt hij fragmenten uit Oxygène (1976), het vroege meesterwerk van de Franse componist Jean Michel Jarre. Als je het voor de eerste keer hoort, klinkt het bevreemdend. Je verwacht het totaal niet. Maar het vormt een aangenaam contrast met de gebruikelijke bombastische muziek van pakweg een John Williams of James Horner.
This is the End
Slechts twee mensen kunnen echt van het succes van Gallipoli profiteren. Gallipoli betekent voor Peter Weir de bevestiging van zijn talent en de start van een internationale carrière. Aansluitend maakt hij The Year of Living Dangerously (1982), Witness (1985), Dead Poets Society (1989) en The Truman Show (1998).
Mel Gibson bevestigt zijn status als opkomend acteur. Vooral in die beginjaren toont hij wat hij kan. Alleen lijkt het soms dat hij daarna geen enkele inspanning levert en teert op zijn charisma. Het is van Braveheart (1995) geleden dat hij op niveau heeft geacteerd.