ABBA, natuurlijk
In het leven heb je weinig zekerheden. Behalve dat ABBA weinig povere singles heeft uitgebracht en dat ze behoorlijk succesvol bleken.
Uit nieuwsgierigheid zocht ik het even op. Van de oprichting van de groep in 1970 tot de split in 1982, belandden niet minder dan 27 singles en 8 elpees bovenaan de hitlijsten. Ze wonnen in 1974, met het nummer Waterloo, het toen nog prestigieuze Eurovisie Songfestival en brachten in 1977 zelfs een heuse bioscoopfilm, ABBA: The Movie uit. Voor verdere ABBA-weetjes raad ik de site Abba Omnibus, of een tripje naar Wiki, aan.
Omdat de groep zoveel goede nummers heeft zou je denken dat het moeilijk is om een favoriet er uit te kiezen. S.O.S., Gimme! Gimme! Gimme!, Does Your Mother Know en Lay All Your Love On Me zijn zonder twijfel toppers, maar The Winner Takes It All plaats ik steevast bovenaan. Zonder twijfelen. Telkens opnieuw.
I don’t want to talk
About the things we’ve gone through
Though it’s hurting me
Now it’s history
I’ve played all my cards
And that’s what you’ve done too
Nothing more to say
No more ace to play
De schijnbare eenvoud van het melodie (de inleidende pianosolo!, het achtergrondkoor!) gecombineerd met de gebruikelijke krachtige stem van Agneta Fältskog brengen een verhaal waar het einde van een relatie, en hoe we er ons bij voelen, centraal staat. En neen, als we de officiële verklaring mogen geloven tenminste, niet die van Agnetha en Björn Ulvaeus. The Winner Takes It All toont een groep op de top van hun kunnen. Meer dan kitsch, meer dan disco.
But tell me does she kiss
Like I used to kiss you?
Does it feel the same
When she calls your name?
Somewhere deep inside
You must know I miss you
But what can I say
Rules must be obeyed
Abba, de erfenis
In tegenstelling tot zowat elke andere popgroep die hetzelfde beloofde, hielden de leden woord en kwam er nooit een officiële reünie. Wat niet wil zeggen dat hun muzikale erfenis vergeten werd.
Getuige daarvan zijn de vele tributes, covers, musicals en films die volgden. En daar zitten ook heel wat juweeltjes tussen. Voor mij springen Erasure’s hilarische en tegelijk briljante cover van Take A Chance On Me (1992) en U2’s live versie van Dancing Queen (1993) er uit.
In de volgende aflevering belicht ik de bijna-opvolgers van ABBA. In afwachting kun je de volledige playlist nog even beluisteren.
[sgmb id=”1″]