Verhalen maken met behulp van Playmobil blijft een leuk tijdverdrijf. Het ontspant me. Bovendien geeft het me een uitlaatklep voor de overtollige creativiteit en frustraties. Je kan geconcentreerd werken en ondertussen het hoofd leegmaken.
Helaas komt de (terechte?) kritiek dat ik steeds dezelfde thema’s toon. Kabouters of nonnen, slachtpartijen of LEGO-mannetjes vakkundig liquideren. Ik geef hen geen ongelijk. Ben ik eigenlijkwel in staat iets zachtaardig of, erger nog, romantisch te maken? Maar kan ik dat ook terwijl ik trouw blijf aan mezelf?
Net als de meeste goede ideeën, komt het concept heel snel. Een non trouwt met een ridder van het Heilig Kruis. In realiteit absoluut onmogelijk, maar in de wereld van de fantasie kan alles.
Hang er romantiek in de lucht? Oordeel zelf.
