Trust me, I’m the Doctor
Hetgeen ik altijd onmogelijk achtte is werkelijkheid geworden. Ik ben verslingerd aan Doctor Who.
Dat mag best verbazend genoemd worden, want de oude televisiereeks op BBC uit de jaren 80 kon me, en dan druk ik het zachtjes uit, weinig bekoren. Het was oersaai en knullig in beeld gebracht. Idem met The Tripods en Blake’s 7. Britse sci-fi bleef onzichtbaar in de schaduw van Star Wars en zelfs Battlestar Galactica.
Dat hield me ook al die jaren tegen om aan de vernieuwde reeks te beginnen. Want ook al vertelden andere geeks me dat de reeks totaal niet meer met de oude te vergelijken valt, bleef ik koppig volharden. Al nam ik op FACTS bij zowat elke rekwisiet in Fan Village een foto, de Tardis liep ik telkens straal voorbij. Een blauwe telefooncabine? Neen, dank u.
The crack in the wall
De eerste kentering kwam er naar aanleiding van mijn artikel over de Belgian Whovians U.N.I.T.E.D. voor Geekster. Nikki Tondeleir, mijn contactpersoon, praatte passioneel over haar Doctor en het universum waarin hij zijn avonturen beleefde. Het werkte bijna aanstekelijk. Bijna. Ik kon me tijdig bedwingen.
Tot een collega me er attent op maakte dat David Tennant, de acteur die gestalte geeft aan Killgrave, de ster uit Marvelreeks Jessica Jones, een voormalige Doctor Who is. Hij bleef ook doorhameren over hoe goed de serie wel niet is en dat het, hoe raad je het, totaal verschilt van het origineel.
Combineer 4 dagen platte rust – lees rugproblemen – met Netflix, en het mirakel is gebeurd. Na de eerste aflevering van seizoen 5 was ik verkocht. Sold. Love it. Ik begrijp het nu. Doctor Who is goed. Heel goed.
Het was natuurlijk even wennen. Als je het tempo van andere sci-fi reeksen gewoon bent, kan Doctor Who bij momenten gedateerd overkomen. Laat dat nu net de charme van het programma zijn. Wat het ontbreekt in special effects en visuele vormgeving, maakt het goed met zijn sfeer en fantasierijke wereld. Die fantasie heb je wel nodig, want tot op heden weet ik niet wat een sonic screwdriver is, wat het doet en waarom het dat doet. Het kan bijna alles, en dat accepteer je.
Nu, alle afleveringen zijn niet even sterk. Maar als het verhaal klopt, dan is het gewoon zalige televisie. Neem bijvoorbeeld “The God Complex” uit het zesde seizoen. Mager aan decor – een oud Brits hotel – en cast, heeft het alles tegen. Het zou niet mogen werken. Maar naarmate het verhaal vordert en het mysterie duidelijk wordt blijkt het één van de beste afleveringen. Net als de onverwacht emotionele kerstaflevering van seizoen 5.
You can call me The Doctor
Alles draait natuurlijk rond de Doctor. Net zoals James Bond-fans altijd spreken van hun Bond, als in de beste acteur dat de geheime agent speelt, is het ook met de Doctor. Voor mij is dat de energieke en speelse Matt Smith. The eleventh. De elfde. Momenteel is dat ook mijn enige.
Maar een heroïek hoofdpersonage kan maar slagen als hij gevaarlijke en sluwe tegenstanders heeft om hem te testen. De Dalek en de Cybermen tonen zich meedogenloos, maar geef me maar het lugubere van de Weeping Angels, stenen beelden van engelen die telkens dichterbij komen als je niet kijkt. Om daarna vrolijk je nek te breken. (Noot: op 23/04/2016 zag ik “The Angels Take Manhattan” S0705 en werpt het een nieuw licht op de wezens)
Niet alles is perfect uiteraard. De meeste van de humane nevenpersonages doen me weinig tot niets. Integendeel, die ellendige Rory Williams, de zogeheten Last Centurion, en vooral de oninteressante River Song doen me soms naar de fast forward knop grijpen. Canton Everett Delaware III, Craig Owens, … Stuur ze allemaal naar de Dalek Asylum. Ah ja, die is opgeblazen.
Allemaal, behalve Amelia Pond natuurlijk. Sweet Amelia Pond. De roodharige Karen Gillan mag eeuwig blijven. Ik nader momenteel het einde van haar aanwezigheid in de serie, en ik voel dat ons afscheid me zal tekenen.
De tijd zal uitwijzen als ik mezelf ooit een volwaardige Whovian durf noemen. Mijn afkeer voor het oude werk weegt daarvoor te sterk door. Maar ik ben eindelijk fan geworden. Ja, ik binge lekker verder. En ja, ik wil mijn eigen sonic screwdriver.
[sgmb id=”1″]
Haha! Je bent eindelijk geinfecteerd met het Who-virus. Weet je, voor mij hoeft de ouderwetse Who ook niet. Te gedateerd. Ik kwam bij toeval – op de Vlaamse televisie nota bene – op een verloren zaterdagmiddag terecht in een aflevering van Doctor Who. Toen de serie net opnieuw gestart was met Christoper Eccleston. WTF is dit? dacht ik. Wat tof! En toen was het gebeurd. Inmiddels, tien jaar verder, ken ik het wel zo’n beetje die Doctor Who en zijn universum. Maar ondertussen heb ik er veel plezier aan gehad.
Sterkte met je rug!
Michael, je behoort dus ook tot de bekeerden. Ik had niet verwacht dat het zo verslavend zou zijn. Binnenkort staat doctor 12 op het menu, dus ik zie wel waar het heen gaat.