Op Krull, een planeet vol vreemde en mythologische wezens, in een universum hier ver vandaan, wordt een prinses door een gemene booswicht ontvoerd. Voor de prins, bijgestaan door een wijze oude man en een bende huurlingen, haar uit de onneembare vesting kan bevrijden moet hij eerst een uniek en legendarisch wapen leren hanteren.
Klinkt bekend?
Je bent niet verkeerd te denken dat Krull deels schatplichtig is aan Star Wars (1977). We weten allemaal dat George Lucas de eerste is die het concept van een-prinses-bevrijden-uit-de-handen-van-een-slechterik in de filmwereld gebruikt.
Maar, de Britse regisseur Peter Yates maakt meer dan een zoveelste kloon. Gedragen door de soundtrack van James Horner (1955 – 2015)(Titanic, Avatar, Aliens,…) geeft hij een geheel eigen interpretatie aan het oudste sprookje. Hij begrijpt dat je niet teveel van een klassiek verhaal mag afwijken en dat wat telt is hoe je alles in beeld brengt.
Het oudste sprookje ter wereld
Nadat de verteller – met typische diepe stem – ons verwelkomt begint het verhaal op de planeet Krull waar prins Colwyn en prinses Lyssa (met haar heerlijke krullenbos) elkaar de hand willen geven. Zoals het bij de beste huwelijksceremonies voorkomt, gaat het verkeerd. De prinses wordt ontvoerd door de moordende troepen van The Beast, en het ligt aan de prins om haar te redden.
Omdat hij het moeilijk alleen kan doen, moet onze held een beroep doen op bondgenoten.
Een bondgenootschap
De voorspelbare samenstelling van het bondgenootschap, met overduidelijke verwijzingen naar Dungeons & Dragons, lijkt haast cliché.
Nadat Ynir de Oudere hem opnieuw strijdvaardig maakt rekruteert de prins een tovenaar, een blinde helderziende, een bende rovers (waar we jonge Liam Neeson en Robbie Coltrane herkennen) en de cycloop Rell. Vooral die laatste ontpopt zich tot de ster van het gezelschap.
Samen gaan ze op zoek naar het voortdurend transporterende Black Fortress (Donkere Kasteel, red.) waar de prinses gevangen zit. Helaas ligt er geen met gouden klinkers gelegen pad zodat hun queeste niet zonder kleerscheuren en niet zonder slachtoffers verloopt.
Fantasy met ballen
In de jaren 80 durft men al eens een risico te nemen. Regisseurs zijn minder gebonden aan de rigoureuze eisen van productiehuizen of de commerciële belangen van politiek-correcte sponsors, en krijgen zo de kans hun eigen visie in beeld te brengen.
Bovendien kunnen ze hun verhaal aan een waarderend publiek kwijt. Omdat kinderen nog niet in verwende, ruggengraatloze millennials zijn getransformeerd, wordt fantasy volwassener, en met iets meer griezelelementen gekruid, in beeld gebracht.
Dat laatste is niet onbelangrijk in Krull. Getuige daarvan is The Beast, de interplanetaire veroveraar. Op eerste zicht lijkt hij misschien op een mager afkooksel van de Xenomorph uit Alien (1979), maar zijn macht oogt grootser en zijn beweegredenen zijn veel duisterder.
Zonder een woord uit te spreken stralen zowel hij en zijn hordes voortdurend dreiging uit. Wie krijgt geen kippenvel wanneer de Slayers traag uit het moeras opstijgen? Of wanneer de Changeling zijn plaats in de groep neemt.
Special Effects uit de oude doos
Voor de liefhebbers van practical effects is Krull een visueel genot. Die handgemaakte effecten voelen nog steeds doorleefder dan de modernste CGI. Denk maar aan de claustrofobische sfeer in de grot van de Crystal Spider. Daar kun je enkel eerbied hebben voor filmmakers die dat in beeld kunnen brengen.
Jammer genoeg ogen niet alle special effects even mooi. De tekortkomingen van de nog in zijn kinderschoenen staande blue screen zijn bij zowat elke shot pijnlijk duidelijk. Zo overleeft de scene met de Fire Mares (vliegende paarden) enkel bij gratie van de epische muziek en de kracht van je eigen fantasie.
Een legendarisch wapen
Als film blijft Krull zijn cultstatus grotendeels behouden door de herinnering aan de Glaive. Uniek en onmiddellijk herkenbaar is het misschien belangrijker dan de andere personages.
Om die reden alleen mag het vijfarmige zwaard zijn plaats innemen tussen andere iconische filmwapens als de lightsaber van Luke Skywalker, de zweep van Indiana Jones, de .44 Magnum van Harry Callahan, de boog van John Rambo of het zwaard van Connor MacLeod.
Blijf van klassiekers af
Natuurlijk gaat Krull het lijstje van remakes vervoegen. Creatieve armoede en gemakzucht laten een generatie filmmakers toe hun heil te zoeken in een tijdperk dat ons echte klassiekers schonk. Het is te vroeg en te makkelijk om er nu al een oordeel over te vellen, maar veel reden tot optimisme is er niet. Total Recall, The Karate Kid, Robocop, Fame, Annie, Clash Of The Titans en recent Ghostbusters geven ons weinig vertrouwen.
7 A-lister Actors Approached For Krull’s (1983) Remake By Edgar Wright!
Wie meer over de mythologie rond de originele film wil lezen, verwijs ik graag naar volgend artikel. Zolang YouTube het toelaat kun je hier de volledige film terugvinden.
Nood aan meer 80s films?
De educatieve waarde van Roadhouse (1989)
Rocky III (1982), de teloorgang van Clubber Lang
Blue Thunder (1983), voorspelbare voorspelbaarheid
Sixteen Candles (1984) en het slipje van Molly Ringwald
The Last Dragon (1985), een magische mix van Motown en Martial-Arts
[sgmb id=”1″]