Kunnen we onze kinderen smaak in muziek doorgeven?

Bestaat er zoiets als good parenting? Een leidraad waar je je aan kan houden, een handboek om nauwgezet te volgen. Waarom ik mij dit afvraag? Ben ik goed bezig als ik mijn kinderen goede smaak in muziek wil doorgeven? Want uiteindelijk is die goede smaak louter mijn smaak.

Ik ga ervan uit dat het inlepelen van klassiekers als een boemerang in mijn gezicht terug komt.

Muziek is opvoeding

Mijn zonen krijgen, soms dik tegen hun zin, het meest gevarieerde aanbod te horen. Van de harde maatschappijkritiek van N.W.A. tot de rustige jazzy sound van Steely Dan tot de genialiteit van de vroege Coldplay. Momenteel ligt Toys In The Attic (1975) van Aerosmith in de auto. Sweet Emotion kunnen ze meeneuriën. Daar ben ik best trots op. Het blijft een goed nummer.

Tegen dat u dit leest kan het wat anders zijn. Omdat ik iets te veel nieuwe cd’s aanschaf wijzigt de playlist veel. Al blijven de favorieten hangen.
Mijn jongste legt regelmatig Michael Jackson op. Soms iets te veel. Karma, want mijn moeder werd hoorndol toen ik als tiener Bad (1987) dagelijks op de platendraaier gooide.

Instant Karma

Ik ga ervan uit dat het inlepelen van klassiekers als een boemerang in mijn gezicht terug komt. Eenmaal ze gaan puberen verandert veel, en geven ze waarschijnlijk een grote middenvinger aan mijn muzikale voorkeur. Dan luisteren ze naar alles waar ik een hekel aan heb. Om mij op stang te jagen. Bestaan Thunderdome en Car Tuning nog? Maar daar reken ik dan wel mee af als het moment er is.

Een tijdje geleden schreef ik een blog over de muziek waarmee ik ben opgegroeid. Die muziek was meestal niet mijn keuze, want mijn ouders bepaalden naar wat werd geluisterd. Toch ben ik blij dat ik het destijds heb leren kennen. Tom Jones, The Beatles, James Last, Dean Martin, … Ben ik dan verkeerd als ik hen ook in de juiste richting wil sturen?

[sgmb id=1]