Mijmeren over Jem and The Holograms (Gastartikel)

Eerder dit jaar ploften er twee Jem trades in mijn brievenbus. Ze waren van de vader aller eighties blogs en ik mocht ze lezen. Er zat wel een voorwaarde aan vast. Als je ze leest dan wil ik dat je gaat schrijven over Glamour and glitter, Fashion and fame.

Jem and the holograms

Iedereen kent typische eighties titels als G.I Joe of The Transformers. Echte tekenfilms gericht op jongens en stiekem ook gericht op het verkopen van het bijbehorende speelgoed. De eighties waren soms een heel cynisch decennium.

Dat wil niet zeggen dat de meisjes vergeten werden. Van 1985 tot halverwege 1988 werden de kijkertjes van diverse ochtendprogramma’s ieder weekend getrakteerd op een aflevering van Jem and the Holograms. (En oké, als kleine jongen was Jem een hobbel die je op zaterdagmorgen moest nemen voordat er weer een leukere tekenfilm te zien was. )

Jem is het verhaal van Jerrica Benton en haar vriendinnen. Overdag is ze de ietwat verlegen eigenaresse van een platenmaatschappij. Toch speelt ze het ook klaar om zangeres te zijn van een popgroep. Haar geheim? Synergy. Jerrica’s vader was een wetenschapper die haar, na zijn dood, een bijzondere computer en een setje oorbellen naliet. De computer wordt bewoond door een A.I genaamd Synergy die Jerrica met behulp van de holografische technologie in haar oorbellen een ander uiterlijk kan geven. Hierdoor weten alleen haar meest intieme vrienden dat Jerrica en Jem dezelfde persoon zijn.

Jem is geboren.

In de tekenfilms ging het vooral om de capriolen die Jerrica moet uithalen om haar identiteit als Jem te beschermen. En natuurlijk de rivaliteit met de band The Misfits. (Maar wat was nu echt de functie van die roedel pleegkinderen?)

Het gaf een leuk inkijkje in wat beroemdheid nu eigenlijk was in de jaren tachtig.

De Trades 

IDW bracht in 2015 Jem terug als comic. Een gegeven wat deels werd gedreven door de  Jem film die in dat jaar in de bioscopen verscheen en waar inmiddels niemand nog over spreekt.

Als je dan toch een oude franchise wil reanimeren dan moet je het goed doen. Met Kelly Thompson en Sophie Campbell (Voor haar transitie bekend als Ross Campbell) zijn er twee ervaren makers opgezet. Het knappe aan hun werk is dat de geest van de tekenfilm in tact wordt gelaten en dat de rest tegelijkertijd erg word gemoderniseerd. Campbell is trouwens een fijne tekenaar.

Wat uiteindelijk van deze comic vooral blijft hangen is hoeveel er in de tussenliggende jaren is veranderd in de wijze waarop ‘wij ‘ kijken naar beroemdheid. De eighties draaide, wanneer het op pop acts aankwam, op het ecosysteem van de radio, MTV (Countdown in de Benelux) en tal van jongerenbladen waarin tieners alles konden lezen over hun muzikale helden. Dat allemaal met de platenverkoop in het achterhoofd.

Dat bestaat dus niet meer. Turf even mee:

• Radio is niet meer de smaakmaker die het ooit was.
• MTV zend tegenwoordig voornamelijk realityprogramma’s uit.
• Massamedia bestaan eigenlijk niet meer waardoor veel websites dezelfde clickbait rondpompen die indertijd werd verzameld in de bladen.
• De rol van de popmuziek is veel kleiner geworden en veel jongeren kijken nu op tegen vloggers, gamers en wat al niet meer.

En erger nog. De cd, het eighties medium bij uitstek, wordt langzamerhand vervangen door de lp en de ‘muziekstream’.

Jem doet je vooral beseffen dat veel voorbij gaat, maar uiteindelijk niet alles.

Het knappe aan hun werk is dat de geest van de tekenfilm in tact wordt gelaten en dat de rest tegelijkertijd erg word gemoderniseerd.

[sgmb id=”1″]