Bijna was ik het vergeten. Moonwalker, de filmklassieker van en rond Michael Jackson viert dit jaar zijn 30e verjaardag. 30 jaar. Ik voel me onmiddellijk oud, want ik zag de film als tiener. Meer dan eens zelfs. Ik was een grote Jackson – fan en hij kon in mijn ogen weinig verkeerd doen.
Moonwalker is het filmografisch bewijs dat hij zijn verbinding met de realiteit volledig kwijt was.
Wat is de Moonwalk?
De titel Moonwalker is afgeleid van Moonwalk. De moonwalk is een danspasje waar de danser de indruk geeft vooruit te wandelen terwijl hij eigenlijk achteruit gaat. Of astronauten op deze manier op de maan wandelen is niet duidelijk. Ik vermoed dat ze door het gebrek aan zwaartekracht eerder grote zwevende passen maken. Maar in entertainment hebben wetenschappelijke feiten geen plaats.
Hoewel Michael Jackson het niet heeft uitgevonden, blijft hij er de bekendste uitvoerder van. In alle waarschijnlijkheid heeft hij het gepikt van James Brown. Zoals heel wat van zijn dansarsenaal. Het dansje wordt wel zijn handelsmerk. Naast het eeuwige kruisgrijpen en de hoge kreetjes.
Maar dit terzijde.
Wat is Moonwalker?
Moonwalker is de eerste en enige film van en rond Michael Jackson. Film is misschien de juiste term niet, want Moonwalker lijkt meer een verzameling van loshangende fragmenten en ongerelateerde clips. Het hoofdverhaal is op zijn beurt dan een langgerekte inleiding tot Smooth Criminal.
Het is geen geheim meer. Michael Jackson was een beetje vreemd. Hij kon al eens raar uit de hoek komen. Een begenadigd artiest, absoluut, maar behoorlijk kierewiet.
@copyright Warner Bros
The Way You Make Me Feel
Maar naast kierewiet was Michael Jackson ook vooral megalomaan. Iets wat vanaf de eerste minuten pijnlijk duidelijk wordt. De live -registratie van Man In the Mirror benadrukt niet alleen zijn dubieuze zin om de wereld te verbeteren, maar het toont voornamelijk hoe gek zijn fans wel zijn van hem. Schreeuwen, huilen en flauwvallen. Voor Michael.
Dat we hem fantastisch moeten vinden wil hij met de aansluitende mini-documentaire over zijn carrière verduidelijken. Kort maar minutieus samengesteld, en bomvol archiefbeelden, is het één van de hoogtepunten van de film. Ook wanneer Leave Me Alone, zijn muzikale opgestoken middenvinger naar de pers die hem het leven zuur maakt, later volgt blijft het niveau hoog.
Leave Me Alone
Maar regelmatig stort Moonwalker echter de afgrond in. De videoclip van Bad nagespeeld door kinderen werkt niet, en ook Speed Demon valt met zijn belabberde special effects door de mand. Hier kunnen de makers onmogelijk fier op zijn geweest. Het valt niet te rijmen met de artiest die geniale clips rond Billie Jean, Thriller en Beat It had gemaakt.
Annie, Are You Okay?
Hoe omschrijf ik het hoofdverhaal? Ik probeer de complete chaos door totaal gebrek aan plot kort te schetsen. Michael is bevriend met drie kinderen. Geen paniek, dit is in het pre-schandalen tijdperk. Alles blijft braaf. Eén van de kinderen, een blond meisje met vlechten, wordt ontvoerd door Frank Lideo (met gusto gespeeld door de immer amusante Joe Pesci), een drugdealer met dubieuze en onduidelijke motieven.
Michael onderneemt een reddingspoging, waarin hij achtereenvolgens uitgebreid danst in een nightclub (Smooth Criminal), in een Transformer verandert, alle booswichten vernietigt om daarna – letterlijk – als een raket de ruimte in te vliegen. Zware kost.
Afsluiten doet Michael Jackson met een cover van The Beatles. Zijn versie van Get Together is verdienstelijk. Niet meer, niet minder. Na de mokerslag met de Transformer maakt het allemaal weinig meer uit.
Man In The Mirror
In mijn inleiding schrijf ik dat Michael Jackson een beetje vreemd was. Nu ik mijn artikel herlees durf ik zelfs de term wereldvreemd gebruiken. Moonwalker is het filmografisch bewijs dat hij zijn verbinding met de realiteit volledig kwijt was.
[sgmb id=”1″]