Opgroeien met de oude klassiekers in de jaren 80

Ik kon schrijven dat ik van jonge leeftijd werd blootgesteld aan de betere muziek uit de late jaren 70 en 80. Aansluitend zou ik dan met de uitgebreide platenverzameling van mijn ouders hebben gestoefd. En dat ik de liefde voor David Bowie, The Beatles, The Who en Pink Floyd met de paplepel heb meegekregen.

Maar helaas, mijn realiteit was anders. Mijn ouders hadden een totaal andere muzikale smaak, en in een tijdperk zonder YouTube, Spotify en andere streamingsdiensten werd hun keuze mijn keuze. Niet dat dit noodzakelijk een slechte zaak was. Eigenlijk ben ik blij dat ik artiesten met verschillende stijlen leerde kennen. Het geeft mij nog altijd een warm nostalgisch gevoel als ik die oude klassiekers opnieuw hoor.

Maar weet je wat soms schrijnend is? Deze artiesten, die eens zo iconisch en toonaangevend bleken, zijn nu zo goed als vergeten. Dat is dan het grote nadeel van ons huidig oneindig aanbod aan muziek. Gelukkig ben ik er om die gedwongen helden uit mijn kindertijd aan jullie voor te stellen.

James Last

https://www.youtube.com/watch?v=zoj1KUm_z6U

Valt James Last onder de noemer fout? Ongetwijfeld. Maar die klank? Glad, met weinig improvisatie, maar onmiskenbaar. Luister naar het geluid dat de blaassectie (ja, dat woord bestaat) kon brengen. Naar verluidt werd zijn orkest militair gedrild. Deutsche Gründlichkeit.

Hij was de orkestleider, zijn rol was het publiek entertainen en ritmisch met zijn handen bewegen. Maar het plaatje klopte.

Roy Orbison

Roy Orbison blijft voor mij één van de beste zangers uit de jaren 60. Met zijn unieke stem bracht hij zowel uptempo en slows. Only The Lonely, Pretty Woman en It’s Over zijn klassiekers.

Omdat ik van jonge leeftijd met zijn muziek opgroeide, genoot ik des te meer van zijn grote comeback in de jaren 80. Roy Orbison & Friends, The Traveling Wilburys en zijn samenwerking met U2. Als artiest piekte hij in de winter van zijn carrière.

Dean Martin

Straight from the bar, Dean Martin. Of hoe hij moeiteloos een imago als beschonken crooner onderhield. Als lid van The Rat Pack leefde hij eigenlijk in de schaduw van de grote Frank Sinatra. Al was zijn stem beter dan die van The Voice.

Ik zal hem echter blijven herinneren van de eerste The Cannonball Run (Hal Needham, 1981). Daar toont hij zich, aan de zijde van Sammy Davis Jr, de ster in alle scenes met de volledige cast. Rokkenjager verkleed als priester, telkens met een gevuld glas in de hand, rijdend in een rode Ferrari. De rol van gokker Jamie Blake was op zijn lijf geschreven.

Vera Lynn

De herinnering aan Vera Lynn leg ik uit aan de hand van een anekdote. Rond carnavalsweekend keerden jaarlijks dezelfde groep Engelse toeristen in Hotel Westminster terug. Omdat dit weekend gepaard ging met het drinken van sloten Belgisch bier en andere afgrijselijke combinaties (lime of shandy), hielp ik mijn vader in het hotel met de bar. Dezelfde cassettes en later cd’s werden gespeeld. Dean Martin, Max Bygraves, Cilla Black en Vera Lynn. Telkens haar “We”ll Meet Again” uit de boxen knalde, veranderde de sfeer. De aanwezige Engelsen waren al iets rijper van leeftijd, en hadden een Wereldoorlog meegemaakt. Dan kwamen de tranen in hun ogen en zongen ze luidkeels mee. Er werd achteraf geknuffeld en getrakteerd. Een surreëel moment.

Harry Belafonte

Om één of andere onverklaarbare reden behoorde Harry Belfonte tot de favoriete artiesten van mijn vader. Zijn grootste hits passeerden dus regelmatig de revue. Maar al heeft de goede man een prachtige stem, van zijn hymnes over bananenboten kreeg ik het nooit warm.

Tom Jones

https://www.youtube.com/watch?v=tGRZBa4cKWA

Neen, niet alleen Balthazar Boma dweept met de Welsh crooner. Mijn moeder was gek op Tom Jones, met als gevolg dat ik van jonge leeftijd evergreens als Delilah, It’s Not unusual of Green green Grass Of Home kan meezingen.

In tegenstelling tot zijn grote concullega Engelbert Humperdinck bleef hij ook jaren vernieuwen. Denk maar aan zijn duetten met The Art Of Noise (Kiss) of The Cardigans (de sublieme cover Burning Down The House). Tegenwoordig laat hij als jurylid en coach op The Voice UK regelmatig nog horen dat zijn stem niets aan kracht heeft ingeboet. Tom Jones is onsterfelijk.

[sgmb id=”1″]