Molly Ringwald was ooit een gevierd actrice. De wereld lag aan haar voeten.
De kansen zijn groot dat je klassiekers als The Breakfast Club (1985), Pretty In Pink (1986) en deze Sixteen Candles kent. Drie films die jammer genoeg haar belangrijkste bijdrages aan de filmgeschiedenis vormen.
Molly Ringwald, The Girl-next-door
Sixteen Candles is geen moeilijke film. Zo’n 90 minuten zie je de wereld en de personages door de ogen van Samantha Baker, een meisje dat – toepasselijk – op haar 16e verjaardag worstelt met onbeantwoorde liefde en een overijverige familie. What else is new?
We ontmoeten haar op de dag waar alles voor haar perfect zou moeten lopen, maar de realiteit andere plannen met haar heeft. Waar een zestiende verjaardag voor haar bijzonder aanvoelt, lijkt haar familie het te zijn vergeten. Waar ze hoopt dat haar hottie Jake Ryan haar eindelijk ziet staan, krijgt ze echter ongewild aandacht van Farmer Ted, een hopeloos uncoole geek. Deze drie personages volgen we van het klaslokaal naar het schoolfeest om de avond in complete anarchie in een huisfuif te beëindigen. Maar in die ene avond worden Samantha, Ted en Jake met hun lotsbestemming geconfronteerd, en hebben ze bij zonsopgang hun koers bepaald. Klinkt gewichtig? Je weet toch hoe het eindigt.
Ook al passeren alle clichés van het genre de revue, blijf in het achterhoofd houden dat alles zich in de jaren 80 afspeelt. Dus geen social media, geen openhartigheid over sex maar wel een geweldige soundtrack (Spandau Ballet! Wham! David Bowie!).
De sterkte zit em echter in de acteerprestaties van twee acteurs die de kans grijpen hun talent te tonen. Molly Ringwald geeft perfect gestalte aan de onschuldig ogende Samantha. Je valt onmiddellijk voor het meisje met de schuchtere glimlach. Naast haar schittert Anthony Michael Hall als de jonge Ted. Hij zou deze rol van onzekere puber nog eens fijntjes overdoen in The Breakfast Club. Het emotionele hoogtepunt van de film is niet toevallige een scene waar deze beide acteurs openhartig hun problemen delen. In een kleine bijrol herken je ook John Cusack. Zonder boombox en zonder enig voorteken dat hij een verdraaid goed acteur zou worden.
Sixteen Candles is trouwens de film waarmee John Hughes film zijn regisseursdebuut maakt. De regisseur werd gezien als de man met de vinger aan de pols van een generatie jongeren in de jaren 80. Naast zijn drieluik met Molly Ringwald maakte hij in die periode ook Weird Science (1985), het fantastische Some Kind Of Wonderful (1987) en klassieker Ferris Bueller’s Day Off (1986). Allemaal films waar jongeren op zoek gaan naar identiteit en vriendschap. Tja, zolang het Amerikaanse jongeren zijn dan.
De ballade van Long Duck Dong
Volgens mij hadden de Amerikanen in de jaren 80 Pearl Harbor nog steeds niet verteerd. Dat lijkt me de enige zinnige verklaring waarom een compleet politiek incorrect Aziatisch personage als Long Duck Dong mag opdraven.
Van de paternalistische beledigingen van zijn gastouders en de gebruikelijke culturele verwarringen tot zijn kennismaking met vrouwelijk schoon en zijn teloorgang op het huisfeestje, alles wat Long Duck Dong doormaakt lijkt gestoeld op minachting. De balans tussen racisme en comedy is bij momenten volledig zoek, en fijn is het allemaal niet, maar ik ontken niet dat sommige scenes met The Donger hilarisch zijn.
Kijken of niet?
Ik weet niet of ik jullie heb overtuigd om Sixteen Candles te bekijken of misschien herbekijken. De film is nu eenmaal gekaderd in een periode waarin je geleefd moet hebben om het ten volle te waarderen. Maar als je eens geen zin hebt in een avondje bingen of voetbal, en je wil eens lekker lui in de zetel liggen, dan kun je hier volgens mij weinig verkeerd mee doen.
[sgmb id=”1″]