[perfectpullquote align=”full” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Als fan en voorvechter van de jaren 80 omarm ik hun initiatief. Een klassieke film in een oude cinemazaal bekijken is pure nostalgische fun[/perfectpullquote]
In de nooit aflatende strijd mijn kinderen te overtuigen dat de beste films in de jaren 80 werden gemaakt, neem ik ze op zaterdag 15 april mee naar de Brugse bioscoop Liberty. Daar programmeert het Razor Reel Flanders Film Festival een double-bill met twee fantasy films. Voor de luttele som van 6 EUR per film kunnen bezoekers binnen een charmante setting genieten van Legend (1985) en Willow (1988).
Een keuze die voor filmfans misschien te obscuur lijkt. Het is ontzettend jammer, en daar wil ik eerlijk in zijn, dat er wellicht nog geen 30 mensen in de bioscoop aanwezig zijn. Maar die kleine groep beseft na de vertoning dat Willow, een film van bijna 30 jaar oud, nog steeds een klassieker binnen het fantasy genre blijft.
Ook het verhaal, geschreven door ene George Lucas, is een eeuwenoude klassieker. In een land hier ver vandaan besluit een boze koningin alle pasgeboren meisjes te doden. Het is namelijk voorspeld dat ene met een teken op de arm haar ten val zal brengen. Natuurlijk verloopt alles voorspelbaar.
Maar het plaatje klopt. Regisseur Ron Howard slaagt er in om een fantasierijke wereld vol helden en booswichten, tovenaars en trollen, dwergen en elven, zo realistisch mogelijk tot leven te brengen. Alles start wat traag, maar Willow is een diesel. Voor je het weet leef je middenin de mythische wereld, zwevend op de soundtrack van James Horner, met de helden Willow Ufgood (Warwick Davis) en Madmartigan (Val Kilmer) mee.
Natuurlijk tonen sommige special effects hun leeftijd. Zo dreigt de vechtscène met het tweekoppig monster je even uit de magie weg te sleuren. Ik kan me enkel inbeelden hoe zwaar de films van Ray Harryhausen nu zouden tegenvallen. Maar aan de andere kant kun je enkel bewondering tonen waartoe men voor het CGI-tijdperk in staat was. De wijzigende locaties, de riante decors en de kostuums. Beeld je het titanenwerk in om zoveel acteurs van klein gestalte op te trommelen of zoveel paarden voor die scenes onder controle te houden.
Wat mij althans bijblijft, Willow heeft ballen aan zijn lijf. Het is een perfect voorbeeld dat sprookjesfilms niet van stroop aan elkaar hoeven te kleven. Kinderen zijn heus geen watjes. Denk maar aan Krull (1983), Labyrinth (1986) of The Never Ending Story (1984). Films met een duidelijk definieerbaar goed en kwaad, zonder grijze zones.
Hoewel ik enorm geniet van de rust in de haast lege zaal, hoop ik dat de organisatie meer volk naar hun filmavonden kan lokken. Als fan en voorvechter van de jaren 80 omarm ik hun initiatief. Een klassieke film in een oude cinemazaal bekijken is pure nostalgische fun, en brengt me zo terug naar mijn kindertijd. Ik vermoed dat ik er bij de volgende editie ook bij zal zijn.
Meer informatie vind je op hun Facebookpagina.
[sgmb id=”1″]