Voor een oude 80sGeek dat dweept met films uit zijn jeugd en dat alles kritiekloos klassiekers noemt, zijn de plethoria aan streamingskanalen een zegen. Op Amazon Prime bots ik op 48 Hrs. In de oorspronkelijke taal en met Nederlandstalige ondertitels, wat geen evidentie is op Prime.
48 Hrs betekent niet alleen de start (zowat) van de buddy movie, waar twee compleet van elkaar verschillende personages samen de misdaad bestrijden, maar ook het debuut van Eddie Murphy als filmacteur. Reden genoeg om de film kort te bespreken.
48 Hrs.
Regisseur: Walter Hill (The Warriors, Streets of Fire, Red Heat)
Productiehuis: Paramount Pictures
Cast: Nic Nolte, Eddie Murphy, andere mensen
Kort samengevat:
De plot legt zichzelf uit. De tegendraadse politieagent Jack Cates (gespeeld door Nolte) moet een politiemoordenaar te pakken krijgen. Om hem bij te staan kan hij de hulp van de gladde misdadiger Reggie Hammond (Murphy) 48 uren gebruiken. Ja, het verloopt zoals je verwacht. Neen, het verloopt anders dan je verwacht.
Wat maakt 48 Hrs bijzonder?
De hoofdpersonages kunnen niet meer van elkaar verschillen. Jack Cates is een slonzige, kettingrokende en uit een flacon drinkende blanke cowboy. Reggie Hammond is een gladde, strak geklede en rokkenjagende niet-blanke sjoemelaar. Hun enigste raakpunt is hun voorliefde voor vloeken. Met hun verbaal steekspel stuwen beiden de edele kunst van vuilbekkerij naar nieuwe hoogtes. Of zijn het laagtes? De fucks en shits volgen elkaar in razendsnel tempo op.
Het debuut van Eddie Murphy is nagenoeg perfect. Zijn komisch talent, zijn zelfzekerheid, de gouden smile en zijn (spaarzaam gebruikte) lach tonen hem op zijn best. Heel belangrijk om dit te vermelden, want Eddie Murphy acteert niet altijd even sterk. Er is geen nuancering. Je hebt een Eddie Murphy in vorm (Beverly Hills Cop, Trading Places, Coming to America) en een Eddie Murphy die met gusto zijn middenvinger naar het publiek toont (Pluto Nash, The Golden Child, Dave, Beverly Hills Cop III). Als de acteur van zijn vertrouwde pad afwijkt gaat het telkens verkeerd.
In het begin van de jaren 80 bestaat politieke correctheid niet. De manier waarop in 48 Hrs over Afro-Amerikanen, Native Americans (de indiaan met het Neil Diamond kapsel heet Billy Bear) en vrouwen wordt gesproken zou nu nooit door de censuur komen. Dan zouden heerlijke scènes als “Eddie Murphy imiteert een politieagent in een Country & Western Bar”, “Eddie Murphy klaagt racisme aan”, “Eddie Murphy heeft een meningsverschil met de commissaris” en “Eddie Murphy flirt met een meisje” nooit gefilmd worden.
In closing
In navolging van de hippe millennials (in het bijzonder Master Jevaho) vind je mij nu ook op Letterboxd (letterboxd.com/80sGeek/) terug. Niets is zieliger dan een oude vent dat de nieuwe trends achteraan holt om relevant te blijven.
