Review: Masters Of The Universe (1987)

Dit artikel werd op 7 juli 2017 op de roemrijke pagina’s van Hello Geeky World gepubliceerd. Je vindt het hier terug.

In 1987 neemt Canon Group een berekende gok en brengt het de meest succesvolle tekenfilmreeks van de jaren 80, He-Man and the Masters Of The Universe, naar het witte doek. Iedereen is ervan overtuigd dat dit project niet kan mislukken. Helaas haalt het niet het verhoopte succes aan de kassa en maakt de film amper winst.

Ik kan hier makkelijk schrijven dat Masters Of The Universe als film commercieel en artistiek is geflopt. Quasi elke recensent heeft de hakbijl in de laatste 30 jaar niet gespaard. De prent mag zich daardoor trots de ontvanger van heel wat slechte kritiek noemen.

Hoewel He-Man and the Masters Of The Universe alle ingrediënten heeft om een succesvolle film te maken, slaan de producers op vele vlakken de bal volledig mis.  Maar we vergeten dat de film ook heel wat goed te bieden heeft. Slecht… en goed? Laat ons ze alle twee onder de loep nemen.

Next Time, He-Man

He-Man zonder Battle Cat? Je kunt de beslissing om zijn trouwe metgezel niet op te voeren vanuit geen enkele hoek rationaliseren. Geen A-Team zonder B.A. Baracus, geen Knight Rider zonder K.I.T.T. en geen He-Man zonder Battle Cat.

De beslissing om Dolph Lundgren gestalte te laten geven aan The Most Powerful Man in the Universe getuigt niet van superieure casting. De voormalige Ivan Drago (Rocky IV, 1985) straalt weinig tot geen charisma uit. Bovendien vecht en praat hij alsof hij voor de opnames een handvol valiums tot zich heeft genomen. Zijn I Have The Power mist elke kracht.

In hun oneindige wijsheid laten ze het verhaal niet op Eternia, de planeet dat elke fan met He-Man associeert, maar op Aarde afspelen. Weg is de wereld waar magie en fantasie in elkaar smelten; in zijn plaats wordt de oorlog in een Amerikaanse buitenwijk van New Jersey gevoerd. Compleet met veldslag in een muziekwinkel waar houten gitaren tegen futuristische laserwapens bestand lijken.

Een science fiction film leeft grotendeels bij gratie van zijn speciale effecten. In Masters Of The Universe hechten ze daar helaas weinig belang aan. Je kunt opperen dat filmmakers in de jaren 80 nog niet over de technologische knowhow beschikten om alles levensecht in beeld te brengen, maar je verwacht ergens dat ze hun best doen. Vooral als de film kleppers als de Star Wars-trilogie, Blade Runner (1982), Aliens (1986), Dune (1984) en zelfs Flash Gordon (1980) volgt.

Het evenwicht in de film is volledig zoek. Waar de film hoopvol in Castle Greyskull met een confrontatie tussen He-Man en aartsvijand Skeletor start, duikt het verhaal de dieperik in eenmaal ze naar Aarde ontsnappen. De (misplaatste) humor van Gwildor, een Orko-van-den-Aldi, brengt niemand aan het lachen. Denk maar aan de scène waar hij een koe als intelligente inwoner van Aarde beschouwt. Het verwarrende liefdesverhaal tussen Julie Winston (Courteney Cox) en Kevin Corrigan (Robert Duncan McNeill) is voorspelbaar. Bovendien is den Kevin hopeloos irriterend en wacht je tevergeefs tot Skeletor hem uitschakelt.

I Have The Power

Vijand Blade zegt en doet amper iets noemenswaardig, maar hij ziet er tenminste cool uit. Ook Man-At-Arms lijkt met wat verbeelding op zijn getekende naamgenoot.

Hoewel ik ze niet als een goede actrice beschouw, is elk excuus om een jonge Courtney Cox in beeld te zien goed. Datzelfde geldt voor James Tolkan. De kale acteur speelt zo goed als dezelfde rol als in Top Gun en Back To The Future, maar hier krijgt hij de kans volledig over the top te gaan. Meesterlijk hoe hij de scènes naar zich toetrekt.

Meg Foster schittert als Evil-Lynn. De knappe actrice lijkt met haar hypnotiserende blauwe ogen en diepe stem voor de rol geboren. Naar goede gewoonte zet Frank Langella een uitstekende slechterik neer. Hij heeft trouwens, in tegenstelling tot Lundgren, nooit ontkend dat hij enorm van zijn rol als Skeletor heeft genoten.

Wijt het nostalgische blindheid maar we durven al eens vergeten dat de tekenfilmserie ook geen hoogstaande televisie was. Probeer in normale omstandigheden, zonder alcohol of andere geestverruimende middelen, een paar afleveringen na elkaar te bekijken. Dan praten we opnieuw.

Bekijk Masters Of The Universe als pure camp. Geniet van de wansmaak, de slechte plot en de dodgy effects. Omarm het in zijn onwaardigheid.

By The Power Of Remakes

Een remake lijkt in de steigers te staan. Als ik Wikipedia mag geloven, kunnen we die eind 2018 in de bioscoop verwachten. Al weet je nooit.

Alleen is de vraag wat we voorgeschoteld krijgen. Als het op licenties uit de jaren 80 aankomt zijn de resultaten niet altijd geslaagd. Moderne interpretaties van Transformers, G.I. Joe, A-Team, CHIPS, Ghostbusters, Aliens en Indiana Jones waren geen onverdeelde successen.

We kunnen enkel maar hopen dat dit lot He-Man bespaard blijft.

[sgmb id=”1″]