Review: The Ugly Dachshund (1966) – Disney voor de Politieke Correctheid

Opgroeien in de vroege jaren 80 betekent opgroeien met de films uit de jaren 60 en 70. The Ugly Dachshhund, een komedie uit 1966, valt dan wel niet onder de noemer filmklassieker, maar eerder onder “films die met de kerstperiode op de Britse televisie te zien zijn, en geen The Sound of Music heten”.

Ondertussen heeft Disney+ The Ugly Dachshund op zijn streamingskanaal geplaatst en kun je er op een gewone weekavond van genieten. Genieten is het kernwoord, want ondertussen is de film al 55 jaar jong, en films uit een vorige tijdperk kunnen al eens verouderd aanvoelen. Ook al zijn ze in het grandioze Technicolor.

The Ugly Dachshund (1966)

Regisseur: Norman Tokar

Productiehuis: Buena Vista Distribution, Walt Disney Productions

Cast: Dean Jones, Suzanne Pleshette 

Kort samengevat:

Vrouw beschouwt haar Teckel en puppy’s als haar kinderen. Man gooit er een kleine Deense Dog bij en maakt zijn vrouw wijs dat er niets aan de hand is. Een leugentje voor bestwil dat pakt zolang het een puppy blijft.

Alles begint bij het begin

De film start niet met het gebruikelijke stukje klassieke muziek en alle mensen die aan de film hebben meegewerkt. Neen, onder het huidige Disney en zijn voorliefde voor de politieke correctheid, krijgt de kijker eerst een kleine disclaimer te zien. Het bedrijf wil je er namelijk fijntjes op wijzen dat de tijden veranderd zijn en dat enkele personages zeer stereotiep in beeld komen, en dat ze zich daarvan willen distantiëren.

In de eerste helft van de film is het zoeken naar die historische discrepanties. Dat enkel de man van het gezin gaat werken, de vrouw het huishouden doet, en ze elk in een apart bed slapen, lijken me geen zware overtredingen. De vrouw durft al eens tegenspreken, wat me behoorlijk modern lijkt. Je kunt twijfelen bij de scene waar de politieagent een bekeuring voor fout parkeren geeft en het slachtoffer het zonder morren aanvaardt. Dat zou vandaag niet meer pakken. Maar na een half uur kijken vind je geen enkele geloofwaardige reden voor de disclaimer terug.

Tot mijnheer Toyoma op het toneel verschijnt. De Japanse cateraar is het archetype van hoe de Amerikanen, 20 jaar na de Tweede Wereldoorlog, hun Aziatische medemens zien. Er is geen enkele ruimte voor nuancering. Mijnheer Toyoma en zijn hulpje Kenji krijgen het geluk alle vooroordelen in beeld te brengen. Het eerbiedig buigen, het vreemd Engels praten, het verwijzen naar oude Japanse wijsheren en het verwarren van de hond met een leeuw (“Rion, Rion!!”). De disclaimer wordt pijnlijk duidelijk.

Er mag al eens gelachen worden

Is The Ugly Dachshund naast het verouderd tijdskader als film het kijken waard? Absoluut. Er blijft genoeg Walt Disney magie overeind om je een anderhalf uur te entertainen. De grappen zijn belegen en voorspelbaar, maar worden meesterlijk opgebouwd dat het resultaat je onbewust doet glimlachen. Het absolute hoogtepunt is het grote tuinfeest waar alle personages en dieren hun rol meesterlijk spelen. Het is behoorlijk indrukwekkend te zien hoe de regisseur en zijn team er in geslaagd zijn om de honden te laten doen wat ze voor ogen hadden.

The Ugly Dachshund is makkelijk te vinden op Disney+.