Een stel oude gamedesigners zitten anno 2014 met elkaar te keuvelen over het vak en oude graphic adventures in het bijzonder. En ze missen deze games.. Wat doe je dan? Je gaat er een maken. Wanneer je beseft dat we het hier hebben over Ron Gilbert en Gary Winnick wiens carrières een vlucht namen met het klassiek LucasArts Adventure Maniac Mansion (1987) dan hebben we ineens de ingrediënten voor een interessant verhaal.
Gilbert en Winnick begonnen een Kickstarter en haalde ruim een half miljoen dollar binnen. De heren verzamelde een team om zich heen en gingen aan het werk. Eerder dit jaar verscheen Thimbleweed Park en konden de spelers zien of de heren ‘het’ nog hadden.
Thimbleweed Park
Het jaar is 1987 en het spel opent met een moord. Het lijk van een zakenman wordt vlakbij de stad Thimbleweed Park gevonden en dus worden F.B.I agenten Reyes en Ray ingevlogen. Maar als snel wordt deze moord overvleugeld door een ander mysterie. De Pillowtronics fabriek, een grote werkgever voor het stadje, is volledig afgebrand en er zitten nogal wat haken en ogen aan de wijze waarop deze brand is opgelost. Zou deze brand misschien te maken kunnen hebben met de moord? En waarom lijkt een groot deel van de middenstand vertrokken te zijn uit de stad? Hierdoor komen er allerlei personen in beeld, waarvan je er enkele kunt gebruiken als speelbare personages.
Los van de agenten heb je ook te maken met een waaier aan andere personages.
- Delores, het nichtje van Chuck, de eigenaar van de Pillowtronics fabriek.
- Ransom The Insult Clown die nu permanent met een clownsgezicht rondloopt nadat hij een heks beledigde.
- En Franklin, de vader van Delores die onder mysterieuze omstandigheden overlijdt en nu als een spook rondwaart.
In feite is Thimbleweed Park de spirituele opvolger van Maniac Mansion dewelke in 1987 verscheen en waar de makers nogal veel sentimentele gevoelens voor koesteren.
Echo’s van Lucasarts
Natuurlijk zie je de invloeden van LucasArts, de gezamenlijke ex-werkgever van de heren, terug in het spel. Je stuurt de hoofdpersonen aan door middel van het menu onder het scherm wat bestaat uit enkele steekwoorden. De dialogen zijn subliem uitgewerkt en zijn doordrenkt met de typische zelfrelativerende humor uit deze games. Het is onmogelijk om dood te gaan of vast te lopen in het spel. Met een beetje inventiviteit red je jezelf overal uit. Anders is er altijd nog de “hintline”.
Ook de vormgeving zal de gemiddelde gamer terug doen denken aan klassieke adventures als Monkey Island en Indiana Jones. Toch is het geen krampachtige poging om de jaren tachtig en vroege jaren negentig terug te roepen. De pixel art is uitgevoerd in vele duizenden kleuren. En het spel heeft natuurlijk een eigen in stereo soundtrack met voice acting.
Toch zijn er ook nadelen. In het eerste hoofdstuk van dit spel moet je met je personages overal naartoe lopen. Hoewel je met een extra muisklik het tempo wat kunt versnellen gaat dit toch vervelen omdat het nogal omslachtig is. (Ook al blijven de helden van dit epos wel lekker slank. )
Een typisch voorbeeld hiervan is een puzzel waarbij je een stuiver moet bemachtigen voor het kopieerapparaat. Het muntgeld wat je bij je draagt kun je niet wisselen. Hoe kom je nu aan deze stuiver? In het begin van de spelwereld ligt er een fles langs de weg. Deze kun je inwisselen bij de supermarkt. Heb je deze fles niet opgeraapt of heeft een ander personage deze in de zak zitten dan staat je een lange tocht te wachten waarbij je een soort estafette loopt voordat je een kopie kunt maken. Ergerlijk!
In het tweede hoofdstuk krijg je de beschikking over een gimmick waarmee deze ergernis deels verdwijnt..
Conclusie
Was je een fervent speler van LucasArts adventures. dan is dit het spel waarvan je niet wist dat je het nodig had. Het is alsof ze met je dromen aan de haal zijn gegaan en een adventure hebben gemaakt zoals je deze graag had gespeeld in, pak hem beet, 1989 en dan zonder de beperkingen van de techniek van toen.
Jongere spelers kunnen misschien beter eerst even kijken naar de video’s op YouTube. Want de specifieke ergernissen die je hebt tijdens het spelen van deze game zul je in een titel van bijvoorbeeld Telltale niet snel tegenkomen.
Hardcore retrogamers mogen in hun handjes knijpen. Enkele enthousiastelingen willen dit adventure ‘porten’ naar de Commodore 64. Hoe zoiets eruit kan zien?
Voor meer Commodore 64 magie kun je terecht in het boek 8-bit Kids – Growing Up With The Commodore 64 van Koen de Brabander.
[sgmb id=”1″]