Een digitaal bezoek aan Amazon en The Best Of Smash Hits rust in mijn winkelmandje. Meer een gevolg van impulsiviteit en nostalgie dan een gericht zoeken naar het betere boek. Niettemin presenteer ik een kleine review.
Er was eens
Omdat een kleine voorgeschiedenis obligatoir is, vertel ik graag hoe ik in contact kwam met het beste muziektijdschrift dat ik ooit las. Daarvoor neem ik je even mee naar de jaren 80.
Een voordeel van opgroeien in Oostende was het grote aanbod aan buitenlandse tijdschriften dat je bij de krantenwinkels terugvindt. Zo kunnen niet alleen de talrijke toeristen, maar ook de vaste klanten met betere lectuur kennismaken. Denk maar aan mijn ontdekking van MAD Magazine (lees het hier nog maar even na). Zo heb ik Smash Hits halverwege de jaren 80 leren kennen, net op het moment dat ik den Joepie ben ontgroeid.
Smash Hits?
Smash Hits wurmt zich begin de jaren 80 tussen andere tijdschriften wanneer Britse groepen zoals Duran Duran, Wham!, Spandau Ballet en Culture Club op het toneel verschijnen. De toon van het tijdschrift is net als de muziek onmiddellijk anders. Weg is de ernst dat steeds met rock gaat gepaard, en hip wordt de vrijblijvendheid van het nieuwe.
[su_quote]Weg is de ernst dat steeds met rock gaat gepaard, en hip wordt de vrijblijvendheid van het nieuwe. [/su_quote]
In plaats van de faux-sérieux van gereputeerde marktleider NME (New Musical Express), brengt Smash Hits een mix van nonsens en journalistiek. Alles ademt fun uit. Denk maar aan de gewetensvragen “Welk kleur heeft woensdag?” of “Neem je liever een bad of douche?”. Licht en luchtig, vol grote kleurenfoto’s, met uitneembare posters, liedjesteksten om luidkeels mee te brullen en de belangrijkste hitlijsten, valt Smash Hits onder de noemer guilty pleasure.
Een kleine wist-je-datje: Neil Tennant, de zingende helft van Pet Shop Boys, oefent er enkele jaren een redactionele functie uit.
Can you go back?
The Best Of Smash Hits wijst je indirect op de vergankelijkheid van het verleden. Een artikel rond de wereldtournee van Wham! of een, ahem, diepgaand interview met gewezen Britse Prime Minister Margaret Tatcher zijn nu weinig relevant meer. Enkel de vele verwijzingen naar Live Aid (13 juli 1985) tonen hoe indrukwekkend die gehele onderneming moet zijn geweest.
Diepgaand is The Best Of Smash Hits dus niet, en eigenlijk hoeft dat ook niet. Net als het betere blootblad kijk je louter naar de foto’s. Breed glimlachend, omdat het boek er moeiteloos in slaagt je naar de vrolijke jaren 80 terug te brengen.
[sgmb id=”1″]