In alle eerlijkheid, Rogue One: A Star Wars Story voelt nauwelijks als de niet-te-missen film aan.
Een nieuw jaar, een nieuwe Star Wars
Ben je er klaar voor? Heb je de tickets reeds bemachtigd? Kampeer je voor de bioscoop?
Natuurlijk niet. Er is ook nauwelijks hype. Over de digitale tongen rollen doet het niet. In alle eerlijkheid, Rogue One: A Star Wars Story voelt nauwelijks als de niet-te-missen film aan.
Akkoord, we krijgen het nostalgisch warm als we beelden van Stormtroopers, AT-ATs en een Deathstar te zien krijgen. Die luttele seconden Darth Vader, niet toevallig één van de hoofdrolspelers uit de originele trilogie, geeft ons een kleine, maar hoogst kortstondige high.
Je voelt het ongetwijfeld aan. Disney doet zijn uiterste best om je doen vermoeden dat Rogue One hun The Empire Strikes Back wordt. Op zich is dat steeds terugkeren naar de klassiekers geen slechte strategie. Star Wars Episode VII: The Force Awakens is tenslotte niet meer dan een weinig genuanceerde zeefdruk van A New Hope.
Star Wars 2K15
Laat ons even een jaar terug in de tijd gaan. Wat blijft er – na de maandenlange, nietsontziende hype en marketing – van The Force Awakens over?
Akkoord, na de gemiste kans van de prequels van bedenker George Lucas kregen we eindelijk een Star Wars zoals we het graag hebben. Weg waren de saaie politieke intrige, 101 klonen en het gegoochel met midichlorians. In hun plaats kwamen evergreens als Han Solo, Chewbacca, R2-D2, C-3PO, Princess Leia en – heel eventjes – Luke Skywalker. De begingeneriek gaf ons ongetwijfeld allemaal kippenvel, en heel wat fans lieten hun tranen de vrije loop, maar bleef de verwondering tot na de aftiteling duren? Konden we ons vastgrijpen aan nieuwe helden?
Kylo Ren, de gedoodverfde troonopvolger van Darth Vader, herinnerde ons meer aan eeuwige zeur Anakin Skywalker dan aan zijn duister alter ego. Ben ik verkeerd om te stellen dat noch Finn noch Poe Dameron een blijvende impact hebben. Enkel de heisa rond hun geaardheid leidde even tot zelfverheerlijkende en pseudo-intelligente artikels, maar meer dan clickbait was het niet. Met Rey kan het nog alle kanten uit, maar dat het nu angstvallig stil rond haar is helpt niet.
De herinnering blijft
Het is ook geen toeval dat er steeds naar de magie van de originele trilogie wordt teruggekeerd.
Het blijvend succes van Star Wars rust nu eenmaal op de schouders van haar loyale, maar steeds ouder wordende, fanbase. Het was deze generatie die de franchise, in de magere jaren tussen de originele en de nieuwe trilogie, levend hielden. Het blijft deze generatie die de plethoria aan verwante producten koopt. Alleen lijkt het bij Disney niet door te dringen dat de aflossing van de wacht niet klaar staat.
“Neen, tenzij hun ouders hen de liefde voor de cyclus met de paplepel ingeven jagen ze liever Pokemons.”
We zien amper begeesterde kinderen met sterren in de ogen en uit wiens mond enkel de woorden Jedi en The Force komen? We horen ze niet met hun zelfgemaakte lightsaber de gevechten uit de film nabootsen of luidop dromen van vliegen in de X-Wing? Neen, tenzij hun ouders hen de liefde voor de cyclus met de paplepel ingeven jagen ze liever Pokemons.
Misschien kan dit Disney weinig schelen. De aankoop van de rechten blijft in hoofdzaak een uit financiële overwegingen gemaakte beslissing. Zonder twijfel verdienden ze reeds miljarden aan de films en merchandising. Wat als de globale draagkracht verdwijnt? Star Wars vormt immers maar een klein onderdeel van een bedrijf dat Marvel, Indiana Jones, The Muppets en Pixar in huis heeft.
Aan de vooravond van de wereldwijde release van Rogue One: A Star Wars Story wordt pijnlijk duidelijk dat Star Wars niet langer speciaal maar slechts één van de vele events is.
[sgmb id=”1″]