Het relaas van de debuterende beursstandhouder

Groot nieuws. Op mijn geek bucketlist mag ik nu beursstandhouder afvinken. Op zaterdag 4 november 2017 stond ik namelijk als standhouder op de 2e Hands Playmobilbeurs van Playmowinkel.nl in Sliedrecht. In Nederland dus.

Niet dat u mij nu in een ander daglicht moet gaan zien, of in één adem met de onimiteerbare powerseller Master JeVaHo kan vergelijken. Eigenlijk stelde mijn stand niet zo veel voor, dus ben ik niet van plan naast mijn schoenen te lopen. Althans, voorlopig toch niet.

Maar of alles goed is verlopen? Fijn dat u het vraagt. Het toeval wil dat ik mijn ervaringen met jullie wil delen. Alles is chronologisch bijgehouden. Dan lijkt het alsof je er zelf bij was.

2e Hands Playmobil Beurs

9u30: Eenmaal ik mijn tafel heb gevonden en na enkele minuten mijn stand reeds heb opgesteld, valt op hoe weinig het voorstelt. Wat dubbele figuren, wat restjes oude meuk en gerief waar ik niets mee ben vullen makkelijk mijn lopende meter. Als ik naar de tafels van de volwaardige verkopers rondom me kijk, val ik volledig uit de toon.

Vlug bevestig ik kleurrijke sterren op mijn doosjes. Ik gok met de vraagprijzen. Weet ik veel…

Mijn ambitie om groothandelaar in Playmobil onderdelen te worden is onbestaande. Mij lijkt het gewoon een leuke ervaring, en een unieke mogelijkheid om collega verzamelaars te ontmoeten. In worst case scenario heb ik genoeg stof om een blogpost mee te vullen.

9u45: Driewerf hoera, mijn eerste klant komt op bezoek. Een Duitser. Hij zoekt gericht in de dozen, en koopt enkele stukken zonder af te dingen. Hmm, in mijn hoofd zou een sirene moeten afgaan. Ben ik te goedkoop? Wat later komt Wim, buurman standhouder en lid van de club Connect To Smile, mij enkele prijstips geven. Handig. You live and learn.

Grappig dat ik wat later die pas verkochte items zie liggen bij de stand van mijn Duitse klant. Met een steviger prijskaartje.

[su_quote]Als ik naar de tafels van de volwaardige verkopers rondom me kijk, val ik volledig uit de toon.[/su_quote]

10u: De deuren gaan open voor het grote publiek. Gewapend met een kinderlijk enthousiasme ben ik er klaar voor. Ik besef op dit moment dat ik het belangrijkste onderdeel van het ontbijt ben vergeten. Mijn lichaam heeft een prangende nood aan koffie.

10u30: Mijn eerste rammetje. Het loopt voor mij geen meter. Nochtans is de zaal goed gevuld. Gelukkig komt een moeder net wat paarden voor haar dochter kopen. Een andere verkoopster vraagt me of ik Frans kan spreken. Behulpzaam poog ik voor haar te vertalen. Voor voorbijgangers moet het als een scene uit ‘Allo ‘Allo hebben geklonken.

11u15: Het geluid is onmiskenbaar. Ergens gaat een doos tegen de vlakte. Het wordt muisstil en alle hoofden staren in een zelfde richting. 10 seconden blijft het stil in de zaal. Waarna het gegraaf verder gaat. Business as usual.

12u: “Ha, Axel, deze is nog voor jou“. Iemand komt een zakje vol losse stukken voor me zwaaien. Juist, via de Facebookgroep durf ik al eens wat bestellen. Alleen vergeet ik het telkens op te schrijven.

Ondertussen komt Cor – een nuchtere Zeeuw met sappig accent – langs. We praten wat over de te hoge prijzen dat mensen voor hun 2ehands Playmobil durven vragen.

12u30: Gaap. Dit verkopen ligt me echt niet. Glimlachen en vriendelijk zijn? Dat voelt tegennatuurlijk. Bovendien begin ik langzaam honger te krijgen. Heb ik al vermeld dat mijn lichaam schreeuwt om cafeïne? Je wordt voor minder chagrijnig.

[su_quote]Glimlachen en vriendelijk zijn? Dat voelt tegennatuurlijk.[/su_quote]

13u: Mijn broodjeslunch wordt me persoonlijk gebracht. Intussen glip ik om een tas koffie. Ik beschouw het als één van de hoogtepunten van de dag. Je moet de kleine dingen weten te waarderen.

13u30: Tja, daar sta ik weer. Geen animo aan mijn kraampje. Uit verveling maak ik een diorama met mijn nieuwe stukken. Het thema illustreert perfect dat ik het zelf niet meer weet. De laatste 2 maanden heb ik last van een writers block.  I now prononounce you Husband and Fish. Instagram krijgt dit nieuw meesterwerk als primeur. Spontaan schets ik wat volgende scènes in mijn boekje.

https://www.instagram.com/p/BbEq7OkD3nI/?hl=nl&taken-by=awatteeuw

14u00: Buiten regent het. Binnen is het kalm. Te kalm. De tijd gaat iets sneller als ik niet alleen met buur Wim, maar ook met andere standhouders kan praten. Ik leer ook de mensen achter de profielen in online gemeenschappen kennen. Het valt op dat de foto op Facebook niet altijd representatief is voor de persoon die voor me staat. Velen vragen me over mijn diorama waarmee ik in Balen (2 – 3 maart 2018) ga staan. Beleefdheidsgetrouw vertellen ze me ook over hun eigen projecten. Wanneer Arno Vermeulen vol enthousiasme over zijn Las Vegas praat, slik ik binnensmonds. Dat zal af zijn en die gaan scoren. Pfff, daaag zelfvertrouwen.

15u00: De sfeer onder de aanwezig verkopers is zeer gemoedelijk, en we kopen wat van elkaar. Door mijn ongecontroleerd aanvragen van items online is mijn voorraad stilaan groter geworden dan wat ik eerder binnenbracht. Naar die fabelachtige winstmarge kan ik vermoedelijk fluiten. Break-even is al niet meer haalbaar. Mijn echtgenote wijst me er terecht op dat het van het goede te veel is. Good times.

[su_quote]De sfeer onder de aanwezig verkopers is zeer gemoedelijk, en we kopen wat van elkaar. [/su_quote]

16u00: Ondanks het gezelschap heb ik het gehad voor vandaag. Hoe doen die andere mensen dit? Laat staan dat je dit twee dagen op een grote beurs doet. Voor mij is het duidelijk, volgend jaar kom ik wellicht louter als bezoeker.

[sgmb id=”1″]