Op 21 mei 2019 werd Arno 70 jaar. Toepasselijk gaf hij in het Casino Kursaal Oostende op 21 en 22 mei een eigen verjaardagsfeestje, toepasselijk genaamd Arno 70.
“Vive les Moules”
Hij lijkt wat verward, en soms begrijp ik niet wat hij aan het zingen is. Nummers dat ik kan meezingen geeft hij dan een andere tekst. Is het een act? Wat maakt het uit? Na decennia optreden weet hij perfect wat zijn publiek van hem verwacht. Zijn bindteksten geeft hij met een dosis humor in beide landstalen. Hij speelt dan ook thuis en kan niets verkeerd doen.
Wie die avond naar het Kursaal is afgezakt om de rustige nummers uit zijn ruime catalogus te horen, is er aan voor de moeite. Vanaf het eerste nummer wordt duidelijk dat Arno volle petrol gaat. Snoeihard en met een bas dat de zaal doet trillen.
Te midden van deze muzikale lawine vergeet ik dat ik naar een bejaarde man aan het luisteren ben. 70 jaar? Op het podium staat een artiest die zich steeds opnieuw wil bewijzen.
“Na decennia optreden weet hij perfect wat zijn publiek van hem verwacht.”
De tijd vliegt voorbij. Tussen zijn blues en rock gunt hij het publiek toch enkele intiemere nummers. Vooral Je ne veux pas être grand (1995, A La Française) blijft hangen. Ook andere oude nummers als Watch Out Boy, Meet The Freaks (1994, Water – Arno & The Subrovnicks) en Vive Ma Liberté (1993, Idiots Savants) brengen me terug naar mijn studententijd.
Natuurlijk brengt hij zijn klassiekers. Met Oh La La La (1981, TC Matic) krijgt hij de zaal (eindelijk) recht en Les Filles du Bord de Mer (1993, Idiots Savants) is altijd scoren. Afsluiten doet hij met Bathroom Singer (1988, Charlatan). Met de obligatoire symbalen.
Na het concert is iedereen unaniem. Arno was in vorm. Arno 70 behoort tot de beste live optredens dat ik heb gezien.
