Het ligt in de natuur van de mens om het verleden te romantiseren. Zo wordt in de jaren 70 een idyllisch beeld opgetrokken van de jaren 50. Met de bioscoopfilms American Graffiti (1973, George Lucas), Grease (1978, Randal Kleiser) en de televisieserie Happy Days (1974 – 1984) voorop wordt een generatie herinnerd aan een tijdperk zonder zorgen.
Waarom starten we de review van Grease II met de uitleg over zijn voorganger? Context. Er wordt nog steeds met liefde over Grease gepraat. De film wordt herinnerd, en zijn musicals in de hoofdsteden en de nummers zijn nog op de radio te horen. Een Top 100(0) over de jaren 70 zonder een nummer uit Grease in de lijst op te nemen is not done.
Grease II geniet echter niet van deze blijvende aandacht. In de populaire media hebben we het over Grease en hun acteurs, maar nooit over het vervolg. Met deze review en bijhorende mijmeringen proberen we dat enigszins te kaderen.
Back to Rydell High School
Regisseur: Patricia Birch
Productiehuis: Paramount Pictures
Cast: Maxwell Caulfield, Michelle Pfeiffer, Adrian Zmed
Kort samengevat: Grease 2 is het vervolg op Grease. Er wordt gezongen en gedanst, maar het verhaal verloopt anders. Michael Carrington (geen familie van Blake en Alexis), een intelligente uitwisselingsstudent wordt verliefd op Stephanie Zinone, de leidster van de Pink Ladies. Helaas is er een ongeschreven regel dat de Pink Ladies enkel mogen daten met een lid van de motorbende T-Birds. Laat Michael een veelbelovende academische carrière schieten voor een goedkope lederen jas en een kans bij de wispelturige knappe blondine?
Blijf positief!
Als het openingslied Back to School losbarst en er aan de inkom van de schoolpoort wordt gedanst, krijg je even het gevoel dat Grease 2 een goede film wordt. De choreografie in Grease II is oneindig veel beter dan in het origineel.
In Grease staat het verhaal van Sandy Olsson en Danny Zuko voorop. Hun rollen zijn duidelijk, en de nevenpersonages blijven hoofdzakelijk op de achtergrond. Grease II slaagt er op zijn beurt meer in om iedereen in het verhaal mee te sleuren. Ook de rol van de leidster van de Pink Ladies is anders. Stephanie Zinone wil niet zomaar de anonieme vriendin van een T-Bird zijn. Ze plaatst haar eigen verlangens voorop, weet wat ze wil en komt daar zonder verpinken voor uit. Hoewel ze haar ambities best wat hoger mag leggen dan het hunkeren naar een man op een motorfiets. (De leden van de gemotoriseerde rijkswacht krulden onmiddellijk hun snor.)
Wat loop verkeerd?
Het ontbreekt de film echter aan de essentiële ingrediënten die een musical nodig heeft. De cast mist de twee grote filmsterren die je als kijker in de magie van de film sleuren. Sterren die je pakken, en waarop je hopeloos verliefd kan worden. De originele Grease wordt gedragen door het charisma en aantrekkingskracht van de blauw-ogende Olivia Newton-John en de eeuwig coole John Travolta. In Grease 2 kunnen Michelle Pfeiffer en Maxwell Caulfield op geen enkel moment echt overtuigen. Er is geen zichtbare vonk.
De kracht van een musical schuilt in haar muzikale nummers. Zoals boven aangehaald blijft enkel Back to School hangen. De andere nummers zijn op zich niet slecht, maar ze druipen van de ambiguïteit. We’re Gonna Score (Tonight), Let’s Do it for our Country en Reproduction hinten naar rampetampen. Je stapt de filmzaal niet met een glimlach buiten en met een nummer in je hoofd. We herpakken ons, Cool Rider doet dit wel. Alleen wil je het zo snel mogelijk terug uit je hoofd.
Wat met de carrière van de hoofdrolspelers?
Er is een goede reden waarom Michelle Pfeiffer nooit als volwaardige zangeres is doorgebroken. Buiten haar tour-de-force – of moment van sterkte (voor de taalonmachtigen) – in The Fabulous Baker Boys (1989, Steve Kloves) waar ze in een rode jurk op de piano Van Jeff Bridges schurkt, en een zinderende interpretatie van Makin’ Whoopee geeft. Maar verder is la belle Michelle ver weg van de imaginaire microfoonstandaard gebleven. Goed ook, want Michelle Pfeiffer moet vooral gezien, en niet gehoord, worden.
Maxwell Caulfield mag dan aansluiten in het rijtje belovende acteurs die hun carrière getorpedeerd zien door een rol in een musical. Hij mag samen met Michael Beck (Xanadu) en Christopher Atkins (The Pirate Movie) goed nadenken over hoe het leven had kunnen zijn.
We’re Gonna Score Tonight
Het blijft overduidelijk dat Grease 2 nooit de legendarische en blijvende status als het origineel zal hebben. Velen zien het als een minderwaardig en overbodig vervolg. Maar als je 90 minuten lang die vooringenomenheid aan de kant schuift, en je jezelf openstelt, valt er best veel te genieten.