[perfectpullquote align=”full” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]“MAD leert mij dat je met alles moet kunnen en durven lachen.”[/perfectpullquote]
Die eerste keer
Ik herinner me die eerste MAD Magazine nog. Kocht ik in een krantenwinkel in het station van Oostende. U voelt mij al komen. Tijd voor een zoveelste reis naar het verleden.
In het pre-digitale media tijdperk heb je tijdens het treinreizen weinig keuze. Je kan doelloos naar het Vlaamse landschap staren in de hoop een reiger te spotten, in slaap vallen door het wiegen van de trein of wat lezen. Ik kies het laatste.
Daar sta ik dan in de krantenwinkel. Gedwongen iets kopen, blijf je snuisteren tussen de magazines en stripverhalen. Tot mijn oog valt op een cover waar WWF-sterren Hulk Hogan, Andrè The Giant en “Macho Man” Randy Savage op afgebeeld staan. MAD magazine? Ziet er goedkoop en van bedenkelijke kwaliteit uit. Puur omwille van die cover besluit ik het te kopen.
De treinreis is te kort. The Lighter Side Of doet me grinniken. Bij het lezen van A Mad Look At verandert dat grinniken in lachen. De T-Bono steak, Bag Lady Barbie, de Snurfs…luidop lachen. Wellicht word ik vreemd aangekeken. Ik kan er niet aan doen. MAD Magazine is een openbaring.
Ik maal er niet om dat er amper 2 pagina’s over de WWF-sterren in te vinden is. Ik wil meer.
It’s A Mad Mad World
Een geluk dat de krantenwinkel om de hoek ze verkoopt, want zo gemakkelijk vind je die Engelstalige tijdschriften niet. Als die dan nog uit de Verenigde Staten komen wordt het echt zoeken. Maar ik heb geluk. Maandelijkse krijg ik mijn fix. Dankzij de driemaandelijkse dikke bundels krijg ik daarboven ook het beste van de jaren 60 tot 80 te zien.
Ik durf het bijna niet schrijven, maar in die eerste jaren kijk ik niet naar de namen van schrijvers en tekenaars. Zolang de granaat ontploft, maakt het weinig uit wie hem heeft gegooid. Al leer je achter een tijdje de hand van grootmeesters Al Jaffee, Mort Drucker of Sergio Aragonés herkennen. Vooral van die laatste vind je zoveel verborgen schatten in de kleinste hoekjes van pagina’s verborgen.
Voor mij staat de humor van MAD altijd voorop. Ook al ken ik veel van de Amerikaanse televisieprogramma’s niet, Thirtysomething schiet me nu te binnen, en mis ik verwijzingen naar politici en celebrityfiguren; de absurditeit van hun parodieën overstijgt.
Hard? Zonder meer. Kritisch? Absoluut. Grappig? Altijd.
[perfectpullquote align=”full” cite=”Alfred E. Neuman” link=”” color=”” class=”” size=””]“What – Me Worry?”[/perfectpullquote]
MAD leert mij dat je met alles moet kunnen en durven lachen. We zijn allemaal schuldig aan de inherente domheid die mensen van dieren onderscheidt.
Maar ik begrijp zeer goed dat niet iedereen hiervan op de hoogte is. Die griezelige combinatie van satire, sarcasme, ironie en cynisme kan niet bij iedereen in goede aard vallen. Snappy Answers To Stupid Questions bijvoorbeeld werkt perfect als visuele gag, maar ze in het dagdagelijkse leven toepassen levert je enkel bevreemdende blikken op.
The Legacy
Af en toe durf ik nog eens een recent exemplaar aan te schaffen, maar het voelt al lang niet meer hetzelfde. Er staat nu reclame in (ooit een taboe!), het wordt in kleur gedrukt en je voelt dat de grappen geforceerd zijn. Ergens hoop je nog een vonk van die oude magie te bespeuren, maar ik heb me er bij neergelegd dat de creatieve relevantie van het tijdschrift voorgoed tot het verleden behoort.
Maar niet getreurd.
Tegenwoordig haal ik mijn gram bij de zielsverwanten van MAD. De anarchistische cartoons van Jeroom en de vlijmscherpe en kritische blik op mens en maatschappij van De Standaard-cartoonist Lectrr, zouden op de kantoren van William Gaines de stempel APPROVED krijgen. Idem voor de de kurkdroge humor van Jezuswatslecht (vooral op Instagram zijn ze hilarisch!) en Kakhiel.
And so the story goes…
Weet je, ik heb die oude MADs nog allemaal in mijn stripkast staan. Ze blinken al lang niet meer als 30 jaar geleden, en ze stoten die onmiskenbare geur van oude stoffige boeken uit de bibliotheek uit. MAD verlaat de rekken niet. Ze behoren tot mijn erfgoed.
Stiekem hoop ik dat één van mijn zonen ze ontdekt, en dat ook zijn kijk op de wereld op zijn kop wordt gezet.
[sgmb id=”1″]
Comment