De geruchtenmolen blijft draaien, de komkommers blijven groeien. De remake van The Naked Gun (1988) wordt niet als zijn voorgangers. Het wordt zo anders dat regisseur van de originele klassieker, David Zucker, zich voorzichtig van het project distantieert.
Maar ik ga het niet over de remake hebben. Neen, dit is een uitgelezen moment om over de originele film en zijn voorgangers te praten. Maar daarvoor ga ik bij wijze van inleiding even terug in de tijd.
Zo had ik ooit een gesprek met een collega. Enfin, waar het mee startte doet er eigenlijk niet toe, maar na een tijdje werd het een discussie over humor. En uiteraard gebruikte hij de twee woorden die je dient te gebruiken als je wil aantonen dat je een onberispelijke en onfeilbare kennis van humor hebt, Monthy en Python. Jezus, daar gingen we dan. De collega, die ik verder anoniem wens te laten, had ondertussen wat alcohol tot zich genomen, wat hem tot een snoever had herleid. Hij legde me aan de hand van voorbeelden en stellingen uit dat John Cleese en de zijnen de zenit van de lachmakerij hadden bereikt. Als een varken naar de slachtbank, onderging ik zijn pleidooi.
Monty Fucking Python? De dode papagaai en silly walks? Ja, dat is humor. Ha di haha.
Toen het mijn beurt was wou ik vol gusto de verdiensten van Zucker, Abrahams and Zucker vertellen. “Huh”, antwoordde hij? “Je weet wel, Airplane en Naked Gun.” Hij keek me aan alsof ik net een immense drol in het midden van het café had gedropt. “Die flauwe kul, dat is kaka en pipi humor!”. Einde discussie.
Als blogger beschik ik tegenwoordig over een publiek dat mijn monoloog deze keer niet kan onderbreken.
Wat maakt de humor van Jerry Zucker, Jim Abraham en David Zucker zo speciaal? Waarom mogen we films als The Kentucky Fried Movie (1977), Airplane! (1980), Top Secret! (1984), The Naked Gun: From The Files Of Police Squad! en zijn voorafgaande televisiereeks Police Squad! (1982) als klassiekers beschouwen? Waarom werkt het? Waarom liggen fans telkens dubbel bij de zoveelste kijkbeurt? Waarom wijd ik hier een blog aan?
Het antwoord is heel simpel. Ze hanteerden een simpele filosofie, die ik hier aan de hand van voorbeelden en fragmenten toelicht.
Beschouw de absurditeit als realiteit en maak je realiteit absurd.
Je neemt een doordeweekse, triviale gebeurtenis zoals een vliegtuigreis, een overlijden of een politieonderzoek en je neemt elke triviale handeling binnen deze structuur op de korrel. Belangrijk is wel dat de plot of de gebeurtenis doodgewoon en herkenbaar blijven.
Niemand heeft nood aan de perfecte held.
Integendeel, laat ze vol fouten, zonder zin voor sociale conventies maar met het hart op de juiste plaats door het leven gaan. Notabele characters als Ted Striker en Frank Drebin zijn hiervan de beste voorbeelden.
Gebruik geen nudges, knipogen, of lachband.
Zo wordt er in elke aflevering van het legendarische Police Squad niet gelachen. Doordat ze de grap niet aangeven of inleiden, heeft ze ook veel meer impact. Een direct nadeel natuurlijk is dat je er enkele bij eerste kijken mist. Een voordeel omdat je daarna telkens iets nieuws en grappig ontdekt. Van de achtergrond tot de vloer, van kledij tot voertuig, zelfs de klank verbergt ergens wel een grap.
Als je een film parodieert, parodieer er meerdere op hetzelfde moment.
Combineer films en televisieshows die totaal niets met elkaar te maken hebben. More is more!
Prop je film vol woordspelingen, die je publiek doet nadenken, en dubbele grappen.
Neem verwijzingen en vragen letterlijk. Ik neem als voorbeeld de conversatie tussen Captain Oveur en Dr. Rumack uit Airplane!.
Iedereen acteert bloedserieus.
Laat elke acteur zijn rol spelen alsof hij op het podium van The Royal Shakespeare Company staat. Leslie Nielsen was hierin de meester (tot hij een schim van zichzelf werd).
Er mag al eens gelachen worden met scheten en seks.
Het mag zo cru mogelijk zijn. Toilethumor is herkenbaar en spreekt iedereen aan.
Prop je film vol eenvoudig te herhalen quotes.
Dat maakt het des te leuker als je 30 jaar later een quote bovenhaalt dat iedereen lijkt te zijn vergeten. Joey, have you ever seen a grown man naked? doet het prima bij de kinderen van vrienden.
Helaas kan ik slechts 4 films van hen aanraden. Na The Naked Gun: From The Files Of Police Squad was het op. Enkele minder spitsvondige sequels werden gevolgd door een barrage van slechte films, die zich de pretentie toe-eigenen even in dezelfde lijn te liggen. Super Hero Movie (2008), Scary Movie (2000) en andere parodieën zijn tenenkrullend slecht.
[sgmb id=”1″]